________________
॥१३१॥
वंबिय -मवंझ मेत्तो कुसु मज्ऊ. ॥ ३३ ॥ धवणेसु नियकुलं परम - मुन्ना नेसु रज्ज, वज्र, जिल्हा हि जयपमागं - सत्तूणं विप्पियं कुसु ॥ ३४ ॥ एवं राय सिरिंपिव-पचखं निog नरिंदसुर्य, परिणेसु कुसलयाए - राहावेहं बहुं काउं. ॥ ३९ ॥ एवंच वोसो रायपुत-संजायओडु निन्नट्टसोहु, परसेय किम् अचित्तसुन्नु - दीपाच्छु पगलं ॥ ३६ ॥ विच्छायगतु नयनविय तु लज्जायमाणु विहलानिमाणु, देवन नियंतु पोरिसु मुयंतु- थिन निजव्व दढजंतिन व्व ॥ ३७ ॥ पुणरवि जणि रा - संषोहं वज्जिल हे पुत्त, कुणसु समीहिय मत्थं - कित्तियमेत्तं इमं तुज्. ॥ ३८ ॥ संखोदं पुत्त कुति - ते परं जे कलासु न वियडूढा, तुम्हारिसाण स क - कककलागुण निहाण. ॥ ३० ॥ श्य संतो धिट्टिम - मवलंबिय सो माग महवे सौथी मोटा पुत्र श्री माळिने राजाए कां के है वत्स, अहीं तु मारुं मनवंछित सफळ करजे. 33 आपण कुळने जवळ, या जला राज्यनी पूरी उन्नति कर, जयपताका उपाम, अने शत्रुओने नाराज कर. ३४ नेमक राज्यश्रीनी साये प्रत्ययानंदनी मूर्ति जेवी आ राजपुत्राने चालाकीथी ऊट वारमां राधावेध करीने परण. ३५ आम कद्देतां ते राजकुमार गजराटमां परुया, तेनी छटा उतरी गई, ते पसीनायी जींजाड़ गया, तेनुं मन शूनुं यड़ गयुं, तेनुं मुख ने आंखो कांखा पी गयां, तेनी बगलो ऊरवा मांझमी, तेना शरीरनी कांति जती रही, ते न्याय नीतिनी बटा ली जा लाग्यो, ते लजामो थइ पड्यो, तेनुं अभिमान ऊत्तरी गर्छु, ते नीचे जोवा लाग्यो, ते हिम्मत हारी ग यो, अने ते यंज्ञायो होय के खूब जकमी लीधो होय तेम ऊनो रही गयो. ३६ ३७ त्यारे राजाए फरीने तेने कछु के हे पुत्र, तुं गजराट मेलीने धारेतुं पार पाऊ, तने या ते शा हिशाबमां छे ? बेटा, गजराय तो ते के जे कलामांकाचा हा य, माटे हे कळा निधान, तारा जेवाने गजराट शेनो ? ३८ ३० एम कह्याथी ते अजाण बतां जरा धीवाइ पकीने,
श्री उपदेशपद.
