________________
४६
उपदेशतरंगिणी. सिदास, वररुचि, मयूर, तथा बाण आदिक कविने सेंकडो गमे गाम श्रादिकनुं दान प्राप्युं बे.
वली ते कीर्तिदानपर जोजराजा अने धनपाख कविनी कथा कहे.
सर्वदेव ब्राह्मणनो पुत्रधनपाल पोतानालाइ शोजनाचार्ये करेसा उपदेशथी प्रतिबोध पामीने परम जैनी श्रयो हतो. एक दहामो नोजराजा ज्यारे शिकारे जतो हतो, त्यारे तेणे बलात्कारे धनपास पंडितने साथे सीधो. पनी त्यां पोताना बाणधी एक हरिणने मार्याथी ते हरिण पृथ्वीपर पडीने पोतानी पुंगमी फफडाववा लाग्युं. त्यारे नोजराजाए धनपाल कविने तेनुं कारण पूगुं. त्यारे कवीश्वरे कडं के, हे राजन् ! ते हरिण पुंगडी फफडावीने एम सूचवे ने के, रसातलं यातु तदत्र पौरुषं
उनीतिरेषा धरणीनृतानां ॥ निहन्यते यलिनापि उर्बलो
हहा महाकष्टमराजकं जगत ॥१॥ अर्थः- राजाउनु ते पौरुष रसातलमा जाउँ ? तेम श्रा तेउनी कुनीति के केमके, बलवान माणस पण मुर्बलने जे हणे बे, तेथी अरेरे!! श्रा जगत् तो राजाविनानुं लागे ॥१॥
पदे पदे संति नटा रणोद्यता, । न तेषु हिंसारस एष पूर्यते ॥ धिगीदृशं ते नृपते कुविक्रमः,
कृपाश्रये यः कृपणे मृगे मयि ॥२॥ अर्थः-वली आजगतमां पगले पगले सुलटो रणसंग्राममां तत्पर यएला ; पण तेऊनो हिंसारस संपूर्ण थतो नथी; माटे हे रा
