________________
૫૫ દુર્જનની સબત તજીને સાધુ પુરૂષની સખત સુશ્રાવક સદા આદરે. પરનિંદાને પરીવાર કરે અને સર્વજ્ઞ દેશિત શુદ્ધ નિષ્કષાય ધર્મને આદર કરે. રાગદ્વેષને તજીને સમતા ભાવને સ્વીકાર કરે. ૨૪૫
જે શ્રાવકે તપ નિયમ અને શિલાદિક સદ્ગુણ સહિત હેય તેમને સ્વર્ગ અને મોક્ષ સુખ સંપાદન થવાં દુર્લભ નથી. ૨૪૬
શિષ્યની ન.” - કવચિત્ ગુરૂ મહારાજ પ્રમાદ વશ થઈ ધર્મથી અલિત થઈ જાય તે તેને પણ સુશિષ્ય વિનયયુક્ત મિષ્ટ વચનેથી જેમ સેલગ સૂરિને પાંથકમુનિએ ઠેકાણે આપ્યા તેમ ઠેકાણે આણે છે. સેલગસૂરિ એકદા ગગ્રસ્ત થયાથી પુત્રના આ ગ્રહથી ઔષધ ઉપચારને માટે રહ્યા. અનુક્રમે રેગ મુક્ત થયા. પરંતુ રસ લેલુપતાદિક પ્રમાદથી વિહાર કરતા ન હતા. પાંથક શિવાય સર્વ શિષ્ય અવસર વિચારી અન્યત્ર વિહાર કરી ગયા. પાથક ગુરૂ મહારાજની ઈચ્છા અનુસાર સેવા ચાકરી કરતો સાથે જ રહ્યો. એકદા પ્રમાદ વશ પડેલા ગુરૂને વંદન કરતાં તે જાગૃત થઈ રેષથી સ્વનિદ્રામાં અંતરાય કરવાનું કારણ પૂછવા લાગ્યા તે પાંથ, નમ્રતાપૂર્વક ક્ષમા માંગી કહ્યું કે ભામણા ખાં. મતાં મેં આપને ચરણ-સ્પર્શ કર્યો. તેમાં આપને અશાતા ઉ. પજી હેય તે માફ કરશે. એવાં નમ્ર અને મિષ્ટ વચનથી ગુરૂ મહારાજે તરત ઠેકાણે આવી સંયમમાં સાવધાન થઈ પ્રમાદ તજી અન્યત્ર વિહાર કર્યો. ૨૪૭
