________________
(१६२) बांधीने कन्या पोताने घरे श्रावीः पालथी दामनक पण जाग्यो, ते चालतो चालतो अनुक्रमें शेउने घरे श्राव्यो, पुत्रने कागल दीधो, तेणें कागल वांची तत्काल महोत्सव पूर्वक पोतानी बहेन विषा तेने परणावी दीधी) केटलेकदिवसें सागरदत्त पण गोकुलथी घेर श्राव्यो. वात सांजली मनमां विषाद उपन्यो भने चिंतववा लाग्यो जे में शुं विचाऱ्या अने यहां नीपर्नु ॥ यतः॥ अन्नं चिंतिजा अन्नं हुश्, अन्न विढव अन्नं खा॥ ऊचालु ते थिर थया, थिरवासो ते जा ॥१॥ में लानने माटे मूल पण खोयो! तथापि हजी कांश उपाय तो करूं के जेम ए विपत्ति पामे ? एम चितवी शेठ वली चांमालने धेर गयो, अने कयु के अरे पापी चांमाल! आते तें शुं कडे ? जे ते दामनकने जीवतो मूक्यो? पण अद्यापि जो आटवू काम करे तो जेटलुं अव्य तुं माग, तेटबुं हुं श्रापुं. तेवारें चांमाल बोल्यो के हे खामी ! तमें देखाडो, तेने हणुं. तमारी श्छा सफल करूं ? शेठे संकेत कीधो के संध्यानी वेलायें टुं जेने मातरने देहरे मोकलु, तेने हणजे. एम कही घेर श्रावी शेठ कहेवा लाग्यो के अरे मूर्यो !
