________________
૧૬૦
ઉપદેશમાળા कंचणमणिसोवाणं, थंभसहस्सुसिअं सुवण्णतलं । जो कारिज जिणहरं, तओऽवि तवसंजमो अहिओ ।।४९४।। निब्बीए दुब्भिक्खे, रण्णा दीवंतराओ अन्नाओ । आणेऊणं बीअं, इह दिन्नं कासवजणस्स !४९५।। केहि वि सव्वं खइयं, पइन्नमन्नेहिं सब्वमद्धं च,। . वुत्तं गयं च केइ, खित्ते खुट्टति संतत्था ।।४९६।।
નહિ, તેમ “સુગતિ'=મોક્ષ ન થાય, કે “પરલોક' =સુદેવત્વાદિ મળે નહિ.
(૪૯૪) (ભાવપૂજાનું કેવું માહાભ્ય? તો કે ચંદ્રકાંતાદિ) મણિઓ જડેલા સુવર્ણના પગથિયાવાળું, એક હજાર થાંભલાઓથી ઊંચું (ભારે વિસ્તૃત), ને સોનાની ફરસીવાળું જિનમંદિર જે બનાવરાવે, એના કરતાં તપપ્રધાન સંયમ ચડિયાતું છે; (કેમકે એનાથી જ મોક્ષ છે. તેથી ભાવપૂજા રૂપ સંયમનો જ પ્રયત્ન રાખવો. માત્ર પ્રમાદ નહિ કરવો; નહિતર મહા અનર્થ નીપજે! જેમકે,-).
(૪૯૫) “નિર્બીજ =જ્યાં વાવેતર પૂરતું ય, ધાન્ય નથી એવો, દુકાળ આવ્યે કોઈ રાજાએ બીજા દ્વીપમાંથી બિચારણ મંગાવીને ખેડૂત લોકોને (પુષ્કળ ધાન્યની પેદાશ માટે) આપ્યું.
(૪૯૬) (એમાં) કેટલાક ખેડૂતો તો એ બધું જ ખાઈ ગયા, બીજાઓ (બધામાંથી અડધું ખાઈ ગયા)ને અડધું પકીર્ણ =વાવ્યું, ત્યારે વળી બીજાઓએ) “વૃત્ત' =વાવ્યું ને તે ગય' નિષ્પત્તિને ય પામ્યું, (યાને પાક સુધી પહોંચ્યું); એમાં કેટલાકો (રાજાથી છુપાવી ઘરે લઈ જવા) ઊગેલા પાકને ખેતરમાં જદાટીદે છે. (તેથી જ પછીથી રાજાની જાણમાં આવતાં, “અરે !
