________________
ઉપદેશમાળા
जह सुरगणाण इंदो, गहगणतारागणाण जह चंदो । जह य पयाण नरिंदो, गणस्स वि गुरूतहाणंदो ।।८।। बालु ति महीपालो, न पया परिहवइ एस गुरुउवमा ।
जं वा पुरओ काउं, विहरंति मुणी तहा सो वि ।।९।। * परिरूवो तेयस्सी, जुगप्पहाणागमो महुरवक्को । गंभीरो धीमंतो, उवएसपरो य आयरिओ |१०||
નીકળેલા વચનને બે હાથથી અંજલિ કરી નત મસ્તકે સાંભળવું (સ્વીકારવું) જોઈએ. (૭)
જેમ દેવનાં સમુહોને ઈન્દ્ર, જેમ ગ્રહ-નક્ષત્ર અને તારાઓના સમુહને ચંદ્ર અને જેમ પ્રજાજનને રાજા આનંદ આપે છે તેમ સાધુગણને ગુરુ આનંદદાતા છે. (માટે ગુરુનો અવિનય, તે ઉમરે ન્હાના હોય તો પણ, નહિ કરવો.) (૮) - રાજા બાળક હોય તો પણ પ્રજા તેનો પરાભવ નથી કરતી, તેમ અહીં ગુરુને માટે પણ સમજવું; અથવા સાધુએ જેને તે અગ્રેસર માનીને તેની નિશ્રામાં વિચરે છે તે ગીતાર્થ વય-પર્યાયથી લઘુ હોય તો પણ તેનો પરાભવ ન કરવો. તેને માન્ય કરવા. ગુરુને તો વિશેષથી માન્ય કરવા. એમના પરાભવનાં દુસ્તર ભવદંડની પ્રાપ્તિ થાય છે. (૯)
પ્રધાનગુણે તીર્થંકરાદિના રૂપક, યા સુંદર શરીરવાળા તેજસ્વી પ્રતિભાશાળી), પોતાના કાળમાં અન્ય જીવો કરતાં વિશેષ જ્ઞાની, મધુરભાષી, ગંભીર, ઘીમાનવૈર્યવાન-નિશ્ચલ ચિત્તવાળા, સદુપદેશથી માર્ગપ્રવર્તક, (૧૦)
