________________
ઉપદેશમાળા
૧૦૧
जाइकुलरूवबलसुअ-तवलाभिस्सरियअट्ठमयमत्तो । एयाई चिय बंधइ, असुहाइँ बहुं च संसारे ||३३०|| जाईए उत्तमाए, कुले पहाणम्मि रूवमिस्सरियं । बलविज्जा य तवेण य, लाभमएणं च जो खिसे ||३३१||
संसारमणवयग्गं, नियट्ठाणाइं पावमाणो य । भमइ अनंतं कालं, तम्हा उ मए विवज्जिज्जा ।। ३३२|| सुटुं पि जई जयंतो, जाइमयाईसु मज्जई जो उ । સો મે ગારિસી બૃહા, હરિસવતુ વ્વ પરિહાઽ ||૩૩૩||
(૩૩૦) હવે (‘મદ' દ્વાર) જાતિ-કુળ-રૂપ-બળ-શ્રુતતપ-લાભ અને ઐશ્વર્ય; એ આઠનાં મદથી ઉન્મત (ગર્વિષ્ઠ) બનનારો સંસારમાં (ભાવીકાળે) ને તે જાતિ વગેરે જ બહુ અનંતગુણા ખરાબ મળે તેવા અશુભ ક્લિષ્ટ કર્મ બાંધે છે. (અર્થાત્ તે- તેના મદથી જીવ (તે-તે ખરાબ ભાવોને પામે છે)
(૩૩૧) પોતાની ઉત્તમ જાતિથી, પ્રધાન કુળથી, સુંદર રૂપથી, ઐશ્વર્યથી, બળથી, વિદ્યાથી, ઉત્કટ તપથી અને લાભના મદથી જે (મંદ-બુદ્ધિ) બીજાઓને હલકા પાડે છે. (કે ‘હું’ ઉચ્ચ જાતિનો છું, આ હલકી જાતિનો છે.' વગેરે)
(૩૩૨) તે મનુષ્ય આ અપાર સંસારમાં તે તે નિંઘ જાત્યાદિ સ્થાનો અવશ્ય પામતો પામતો અનંત કાળ ભટકે છે. માટે (જાત્યાદિ) મદોનો ત્યાગ કરવો.
(૩૩૩) જે સાધુ (સુંદર તપ-સ્વાધ્યાદિ અનુષ્ઠાનોમાં) લાગ્યો રહેવા છતાં જાતિમદ વગેરેથી ઉન્મત રહે છે તે મેતાર્યમુનિ અને હરિકેશબળની જેમ હલકાં જાતિકુળ આદિની હીનતાને પામે છે.
