________________
૧૫૦
શ્રી સÔધ સતિકા-ભાષાંતર.
આપી સુખાસનપર બેસારો અને શ્રાવકપુત્રાને પુરુષદત્તે પૂછ્યું. ‘તમારી કઇ જાતિ છે ?, તમારૂં કર્યુ કુળ છે ? ’ સ્નાન કરી અલકૃત થયેલા તે બન્ને જણે પણ કહ્યું કે- શીલ, સદાચારથી ભ્રષ્ટ થયેલ, પાતાના કુળમાં કલ'કબૂત, પોતાની તિરૂપી જાઇના ફૂલમાં કીટ સમાન એવા અમે, તેની ( અમારી ) જાતિ શુ કરે ?, તે પણ તમને કહીએ છીએ. ’ આંસુથી ભરેલ લાચનવાળા આ અન્નેએ સ્ખલના પામતાં અક્ષરાથી કહ્યું – આર્ય ! વિષ્ણુકુળમાં ઊત્પન્ન થયેલા, પરંતુ કે વડે ચંડાળ, શ્રાવકકુળમાં અધમ, ઉભયલાક વિરૂદ્ધ ક સેવનાર, વિષવૃક્ષની જેમ માત-પિતાને અને અન્યલાકને અપકાર કરવા માટે વૃદ્ધિ પામેલા ધવલ, વિમલ નામવાળા અમે પરમ સભ્યષ્ટિ શેઠના પુત્રા છીએ. પિતાએ વારવા છતાં પણ ક્લિક ના ઉડ્ડયવડે જૂગાર અને વેશ્યાનુ વ્યસન અંગીકાર કરી અમે વિવિધ ઉપાયેાવડે ઘરનું દ્રવ્ય વિનાશ કરવા લાગ્યા. માતા-પિતા શિક્ષા આપતા હતા, સાધુએ પણુ ધર્મપદેશ આપતા હતા, પરંતુ કપાસમાં લાખના રંગની જેમ અમારા મનમાં ઉપદેશ લાગતા ન હતા. ત્યારપછી પિતા વિગેરે આ દુ:ખવડે જ સ્મરણશેષ થયાં–મરણ પામ્યાં. તે પણ અમારાથી વ્યસન મૂકાતુ ન હતું. હાટ, ઘર, પણ હારી ગયા. રિજન પેાતપેાતાને ઈષ્ટ દિશામાં ચાલ્યેા ગયા અને અમે દેવળામાં વસવા લાગ્યા. પરમમુનિની જેમ કદાચિત્ છઠ્ઠ, કદાચિત અઠ્ઠમ પછી ખાતા, તા પણ અમે વ્યસન ન મૂકયું. કિ અહુના ? બહુ કહેવાથી શું ?, અમે આ વચન સાચું કર્યું
――
હે જૂગાર ! ત્હારા પસાયથી નખ ઘસાયેલા, ધેાળા હાથવાળા, સજ્જનાથી દૂર થયેલા અન્હે શૂન્ય દેવળ સેવીએ છીએ. ૧
એવી રીતે આત્માને વિડંબના પમાડતાં કેટલાક કાળ વીત્યા. અન્ય દિવસે સાહસને અવલખી સહિય સમક્ષ દસ હુન્નર દ્વીનારની હાડ કરી. સિદ્ધિએ કહ્યુ –આને તમ્બે તજી દ્યો, જો દીનાર નહિ ઘો તા તમ્હારી જીભ ગ્રહણ કરીશ. અમ્હે સ્વીકાર્યું, રમ્યા અને હાર્યો. સહિએ પકડાવ્યા. અમ્હારો પાસે દીનારો માંગી, · દેશું ’ એમ કહેતાં કેટલાક દિવસા ગુમાવ્યા. આજે તા ધન ધાન્યથી અ
"
