________________
૨૩૮
શતકસંદોહ પણ પરભવે પાથેય સરખાં, ધર્મને નવ આદરે, - હા હાથ ઘસતો જઈશ ચેતન, મધ તણી માખી પરે. ૫૮
જે શરીરનું સૌંદર્ય નીરખી, ચિત્તમાંહે તું હસે, હેને જ જયારે કાળરૂપી, નાગ ઝેરીલો ડસે; તે સમે કોઈ કળા નથી કે, કોઈ પણ ઔષધ નથી, નથી મંત્ર તંત્ર વિજ્ઞાન એવું થાય રક્ષણ જેહથી. પ૯ શેષ નાગ એ છે નાળવું ને, પૃથ્વી એ તો પુષ્ય છે, છે પર્વતો તે કેસરા, સર્વે દિશાઓ પત્ર છે; માણસરૂપી મકરંદ છે, એને અનાદિકાળથી, આ કાળભમરો ચૂસતો, સંતોષને ધરતો નથી. ૬૦ દિનરાત છિદ્ર ગવેષતો, છાયા તણે બહાને ફરે, આ કાળરૂપ પિશાચ પાપી, છળ કરીને સંહરે; એના ઝપાટામાં પડેલો, ઝૂરી ઝૂરીને મરે, હા હા કરી નહીં ધર્મસિદ્ધિ, એમ પસ્તાવો કરે. ૬૧ ચણી બોર મૂળા મોગરીની, જાતિમાં પણ તું ગયો, વિષ્ટાતણો કીડો થયો, થઈ શેઠ નોકર પણ થયો; એમ વિવિધ કર્મવશ કરી, સંસારનાટક સંચર્યો, હા ! મિત્ર તું પરવશ થકી, દુઃખી થયો દુઃખી થયો. ૬ર માતા પિતાને પુત્ર પુત્રી, બંધુઓ ભાર્યા તથા, મિત્રો સગાંવહાલાં સબંધી, શરીરનાં છે સર્વથા; સ્મશાનમાં એ દેહને, બાળી રૂવે છે સ્વાર્થને, આ સ્વાર્થના સંસારમાં શો, સ્નેહ લાગ્યો છે તને. ૬૩ હે મુગ્ધજીવ ! વિચાર આ, સંસારમાં તારું કોણ છે ! સર્વે સગાં તુજને તજી, અથવા તજીને તું જશે; વિતરાગભાષિત ધર્મ કેવલ, તે સમે સાથે થશે, દુર્ગતિ કેરા ફૂપથી, તત્કાલ તે જ બચાવશે. ૬૪
