________________
વેઇટિંગ
મહિનો આના ઘરે, મહિનો પેલાના ઘરે કરવા કરતાં ઘરડાઘર કેવું રહે ?” - થેલામાં કપડાં ભરતાં શારદાબહેને કહ્યું.
મનસુખભાઈ ચૂપ રહ્યા.
થોડી ક્ષણ ભારેખમ મૌન વહેતું રહ્યું. નિસાસો નાખતાં મનસુખભાઈ બોલ્યા: “ઈશ્વરની મરજી હશે એમ થશે. દીકરાઓ સાથે ઋણાનુબંધ હશે ત્યાં સુધી....'
મનસુખભાઈને ઉધરસ ચડી. ઢીંચણ પર હાથ મૂકી શારદાબહેન માંડ ઊભાં થયાં ને પાણી લેવા ગયાં.
ઘૂંટડો પાણી પીધા પછી મનસુખભાઈએ કહ્યું, “તું કહેતી હોય તો ઘરડાઘરમાં જઈએ...”
ત્યાં તો શારદાબહેને જ વિચાર ફેરવ્યો : “ના, ના. ઘરડાઘરમાં નથી જવું. સમાજમાં છોકરાઓનું ખરાબ દેખાય.”
તો પછી તને ઘરડાઘરનો વિચાર કેમ આવ્યો?
મારી બી.પી.ની અને ઢીંચણના દુઃખાવાની મેં દવા મંગાવી'તી. તો રાજેશની વહુ ગણીને બે દિવસની દવા લાવી ! બસ, બે જ દિવસ એના ત્યાં રહેવાનું ને પછી મોટાના ઘરે જવાનું ને... તે દવા મોટો લાવશે...'
પાલવના છેડાથી શારદાબહેને ઝળઝળિયાં લૂછવાં, પછી બોલ્યાં, “રાજેશને તો બિચારાને ખબરેય નહીં હોય. નહિતર એ તો આખા મહિનાની દવા લાવતો ને વિચારતો – દક્ષેશનો પગાર ટૂંકો તે એને દવાનો ખર્ચ કરવો ન પડે, પણ રાજેશની વહુ..'
શારદાબહેન જરી અટક્યાં, એક નિસાસો નાખ્યો; પછી બોલ્યાં
યોગેશ જોશી
