________________
અનિલા દલાલ
દયાએ કહ્યું, ‘તમારે વળી નોકરી શા માટે ક૨વાની? તમારે શેનું દુઃખ છે ? જમીનદારના દીકરા થઈને કોઈ નોકરી કરતા હશે કે ?'
16
‘પરંતુ, મને અહીં દુઃખ પડે છે.’
‘શેનું ?’
‘જો તું મારું દુઃખ સમજે તો તો પછી મારે બીજું શેનું દુઃખ ?' સાંભળીને દયા ખૂબ લજ્જિત થઈ ગઈ. વિચારવા લાગી... શેનું દુ:ખ ? પણ વિચારતાં તે કશુંય નક્કી કરી શકી નહીં. એક ખોટો વિચાર આવ્યો. તે બોલી, ‘તમને શું દુઃખ છે? શું હું તમારી ઇચ્છા પ્રમાણેની નથી ?'
દયા જાણતી હતી કે આ વાત કહેશે તો ઉમાપ્રસાદને આઘાત લાગશે. ઉમાપ્રસાદે પ્રિયામુખ પર ચુંબનવર્ષણ કરી આ આઘાતનો બદલો લીધો, પછી બોલ્યો, ‘મારું દુઃખ છે તો તારે લીધે જ. આખો દિવસ હું તને પામી શકતો નથી. માત્ર રાત્રે જ તને મળવાની મારી ઇચ્છા મટતી નથી. વિદેશમાં નોકરી કરવા જઈશ તો ત્યાં તને લઈ જઈશ; આપણે બે જણ એકલાં જ રહીશું – આખો દિવસ અને આખી રાત!’
‘નોકરી કરશો તો આખો દિવસ મને સાથે લઈને કેવી રીતે રહેશો ? મને તો એકલી મૂકીને તમે ઑફિસે જતા રહેશો.’
‘ઑફિસેથી એકદમ જલદી જલદી પાછો આવી જઈશ.’
દયાએ વિચારી જોયું ઃ તેવું થઈ તો શકે, પણ તેમાં અનેક મુશ્કેલીઓ છે,ને ?
:
‘તમે તો લઈ જાવ, પણ બધાં લઈ જવા શેના દેશે ?'
અહીંથી કેવી રીતે લઈ જઈશ ? જ્યારે મને ખબર પડશે કે તું તારા પિતાને ઘેર ગઈ છું ત્યારે છૂપી રીતે આવી તને સાથે લઈ જઈશ.'
સાંભળતાં જ દયા હસી પડી : ‘એય શું સંભવિત છે ?’
‘હું ત્યાં કેટલા દિવસ રહીશ ?'
‘ઘણાં વર્ષો રહીશ.'
દયા મરક મરક હસવા લાગી; એકાએક એક વાત તેને યાદ આવી ગઈ. તે બોલી, ‘દીકરાને મૂકી શું હું વિદેશમાં ઘણાં વર્ષો રહી શકીશ ?'
ઉમાપ્રસાદે પત્નીના ગાલ પાસે ગાલ રાખી કાનમાં કહ્યું, ‘તેટલા દિવસે તો તારો પણ એક દીકરો હશે.'
વાત સાંભળીને દયાના હોઠથી કાનની બૂટ સુધીનો ભાગ લાજથી લાલ થઈ ગયો. પરંતુ અંધારામાં કોઈ તે જોઈ શક્યું નહીં.
જેનો ઉલ્લેખ કરવામાં આવ્યો તે છોકરો – ‘ખોકા' – ઉમાપ્રસાદના મોટાભાઈ તારાપ્રસાદનું
