________________
ધીરુબહેન પટેલ “જે થાય તે ખરું.” ‘વીરેન !”
નહીં મા ! તું રડ નહીં. મારા પર મહેરબાની કરીને રડીશ નહીં. તને – તને ખબર નથી કે તને આમ રડતી જોઈને મારાથી નથી રહેવાતું – મને યાદ નથી કે છેલ્લો હું ક્યારે રડ્યો હોઈશ. પણ – મા ! પ્લીઝ...પ્લીઝ.'
વીરેન ઊઠી ગયો ને વળી પાછો પેલી બારી પાસે જઈને ઊભો રહ્યો. એની નજર આકાશ ભણી હતી જ્યાં થોડી વારે પંખીઓનાં ટોળાં ક્રમબદ્ધ આકારે અને ગતિએ ઊડતાં જતાં હતાં. વીરેન ક્ષિતિજ લગી જોઈ રહ્યો. કોણ એમનો આગેવાન થતો હશે અને શા માટે બધાં એને અનુસરતાં હશે તે કશું સમજાતું નહોતું. તોયે તે આમ જોઈ રહેવાનું સારું લાગતું હતું.
પછી એ પાછો પોતાની મા પાસે ગયો અને એના માથા પર હાથ ફેરવીને બોલ્યો, “મા, તારું રડતું મોં જોઈને જ મારે જવાનું છે ?'
‘તું જઈશ નહીં, દીકરા
આ ઘરમાં રહીને હું શંકરનો કેસ લડી શકીશ ?' ‘પણ એ કેસ જ છોડી દે ને, વિરેન !”
એ તો કેમ બને ? એને પક્ષે સત્ય છે – નથી, મા?' વિરેન ઇચ્છતો હતો કે પોતાના મનનો દાહ એ માને સમજાવી શકે. પોતાની જાતને સર્વોત્કૃષ્ટ માનીને બાકીના તમામ જીવોને પોતાના કુતૂહલની શાંતિ માટે કે પોતાના ઉપયોગ માટે ફાવે તેમ કનડવાનો હક માણસને કોણે આપ્યો? શા માટે એ વિરાટ મહાનગરોમાં રહીને ત્યાંની તમામ સગવડો સાથે નૈસર્ગિક જીવનનો આનંદ પણ ભોગવવા માગતો હતો ? બીજા જીવોને પોતાના કુદરતી વાતાવરણમાંથી ઉપાડી લાવીને અહીં બંધનમાં રાખવાનો હક એણે ક્યાંથી મેળવ્યો હતો ? શંકરે જે કર્યું તે નાગરિકોની સુખસલામતી માટે જોખમકારક હોઈ શકે પણ એના પોતાના આત્માની શાંતિ માટે જરૂરી નહોતું ? કદાચ એ આપણા બધાના અપરાધનું પ્રાયશ્ચિત્ત કરતો હોય... એનો કેસ વીરેન છોડી દે તો કદાચ આ બધાં પુસ્તકો પણ એને માફ ન કરે.
અપાર સ્નેહથી પોતાની મા સામે જોઈને એણે કહ્યું, ‘મારી પાસે કોઈ વિકલ્પ નથી, મા! મને માફ કરી દેજે. પણ મારાથી આ કેસ નહીં છોડાય.'
