Yatindrasuri Diksha Shatabdi Samrak Granth

SR No.: 012036
Original Sutra Author: N/A
Author: Jinprabhvijay
Publisher: Saudharmbruhat Tapagacchiya Shwetambar Shree Sangh
Publication Year: 1997
Total Pages: 1228
Language: Hindi, English, Gujarati
Classification: Smruti_Granth & Articles
File Size: 68 MB

Page 1209

શ્રી યતીન્દ્રસૂરિ દીક્ષાશતાબ્દિ ગ્રંથ આર્દ્ર બનેલા દેવતાએ એ પ્રમાણે આજ્ઞા આપી એટલે મેતાર્થ બાર ભોળવાયો અને ઉપાશ્રયે આવ્યો. શયંભવસૂરિએ તેને દીક્ષા આપી. વર્ષ ઘરમાં રહ્યો. બાર વર્ષ પૂર્ણ થયા પછી વૈરાગ્યવાસિત મેતાર્થે અહીં પણ તેમનું નામ મનકમુનિ જ રાખવામાં આવ્યું. આ પિતાને દીક્ષા લીધી. દીક્ષા મહોત્સવ પણ મિત્રદેવે કર્યો.
આલંબનથી પુત્ર મનકે દીક્ષા લીધી. ૧૦. વત્સાનુબંધિકા દીક્ષા : વત્સ એટલે પુત્ર. વત્સનો ૧૧. જનિતકન્યકા દીક્ષા : અપરિણીત કન્યાથી ઉત્પન્ન થયેલી અનુબંધવાળી દીક્ષા તે વત્સાનુબંધિકા નામની દીક્ષા. દા.ત., વ્યક્તિ જે દીક્ષા લે તે જનિતક કા દીક્ષા. કેશિકુમારની જેમ. વજસ્વામીની માતાની જેમ. (ઉપલક્ષણથી પિતાદિના અનુબંધવાળી (ઉપલક્ષણથી અન્ય રીતે નિંદિત જન્મવાળાની પણ દીક્ષા જાણવી.) દીક્ષા પણ ગણાય. મનક વગેરેની દીક્ષા એવી જાણવી.)
ગંગાકાંઠે સ્મશાનનો સ્વામી બલકોટ નામનો ચાંડાળ હતો. વજસ્વામીનું દષ્ટાંત : વજકુમાર નાના હતા અને પિતાની તેને ગૌરી અને ગાંધારી નામની બે સ્ત્રી હતી. તેમાં ગૌરીને એક દીક્ષાની વાત સાંભળતા જ એમને જાતિસ્મરણ જ્ઞાન થયું. એમને પુત્ર થયો. પૂર્વ ભવે જાતિમદ કર્યો હતો તેથી તે પુત્ર કદરૂપો અને દીક્ષા લેવાના ભાવ જાગ્યા. તેમણે વિચાર્યું કે હું બાળક છું જેથી શ્યામ થયો. ચાંડાલોને પણ ઉપહાસ કરવા લાયક તે થયો. તે હમણાં વ્રત ન લઈ શકું, પણ હું એવું કરું કે જેથી મારી માતા લોકોમાં બહુ નિંદિત બન્યો. તેનું નામ બળ પાડ્યું. વિષવૃક્ષની જેમ સુનંદા મારા પરથી નેહ ઉતારી નાખે.' એમ વિચારીને તે રડવા સૌને દ્વેષ કરવા લાયક તે થયો. ઘણા લોકોને ઉદ્વેગ પમાડતો તે લાગ્યા. માતાએ ઘણાં ઉપાયો કર્યા છતાં તે શાંત થયા નહીં. એમ મોટો થવા લાગ્યો. એકદા બંધુવર્ગ સાથે ભાંડચેષ્ટા કરીને તેણે છ મહિના પસાર થયા. તેટલામાં વજકુમારના પિતા મુનિ નગરમાં સર્વની સાથે કલહ કર્યો. તેથી નેતાઓએ તેને પોતાનાથી દૂર કર્યો. પધાર્યા ને સુનંદાના ઘરે ગોચરી હોરવા પધાર્યા. માતા સુનંદા તે દૂર જઈને બેઠો તેવામાં ત્યાં એક સર્પ નીકળ્યો. એ જ ઈને સર્વ પુત્રથી કંટાળેલી હોવાથી ગોચરીમાં પુત્રને હોરાવી દીધો. ચાંડાલોએ એકદમ ઉઠીને ‘આ ઝેરી સર્પ છે' એમ કહીને તેને પિતામુનિએ તે બાળકને લઈને પોતાના ગુરુ સિંહગિરિમુનિને સોંપ્યો. મારી નાંખ્યો. થોડીવાર પછી બીજો સર્પ નીકળ્યો. તે વિષ રહિત ‘આ તેજસ્વી રત્ન છે, જેથી તેનું પાલન કરવા યોગ્ય છે.' એમ છે એમ જાણીને તેઓએ તેને જવા દીધો. કહી સૂરિએ પાલન માટે શ્રાવિકાઓને સોંપ્યો. અનુક્રમે ત્રણ વર્ષ
તે જોઈને ‘બળે' વિચાર્યું કે વિષધારી સર્પ હણાય છે અને પસાર થતાં માતાએ પુત્રની માંગણી કરી ત્યારે ગુરુએ કહ્યું ‘હવે નિર્વિષ સર્પ મૂકી દેવાય છે. માટે સર્વ કોઈ પોતાના જ દોષથી પુત્ર પાછો શા માટે માંગે છે ?' સુનંદાએ કહ્યું કે, “હું ન્યાયથી ક્લેશ પામે છે એમ સિદ્ધ થયું. તો હવે પોતે ભદ્ર પ્રકૃતિ રાખવી પુત્ર મેળવીશ” એમ કહી રાજદરબારે વાત કરી. રાજદરબારમાં એક તે જ યોગ્ય છે. એમ વિચારતાં તેને જાતિસ્મરણ જ્ઞાન થયું. પોતાનો બાજુ રમકડાં લઈ માતા ઊભી છે ને બીજી બાજુ પિતા ગુરુ ઓધો
પૂર્વ ભવનો વિચાર કરતો તે બળ ગુરુભગવંત પાસે ગયો. તેમની લઈ ઊભા છે. વચમાં વજસ્વામી છે. બાળકને બોલાવતાં જેની
પાસે ધર્મશ્રવણ કરીને તેણે દીક્ષા લીધી. પાસે બાળક જાય તે બાળકનો માલિક થાય. માતા મીઠા વચનોથી
૧૨. પ્રમોદહેતુ દીક્ષા : બહુ માણસોને હર્ષિત કરનારી જે બાળકને બોલાવવા લાગી તે વખતે માતાનાં વચનો સાંભળીને વ્રત
દીક્ષા તે પ્રમોદહેતુ દીક્ષા. એ માટે જંબુસ્વામીનું દષ્ટાન્ત સુપ્રસિદ્ધ છે. લેવા માટે દઢ બુદ્ધિશાળી વજકુમાર વિચારવા લાગ્યા કે માતા ઉપકારી છે એમ વિચારી જો હું માતા પાસે જાઉં તો આ ચતુર્વિધ
જંબુકુમાર રાજગૃહી નગરીનાં ઋષભદત્ત અને ધારિણીના એકના
એક પુત્ર હતા. કોઈ વખત સુધર્મા સ્વામી ગણધર ભગવાનની સંઘ દુભાય. વળી હું વ્રત લઉં તો માતા પણ કદાચ વ્રત લે. એટલે વજકુમારે ઓઘો ગ્રહણ કર્યો. તેથી માતાને પણ વૈરાગ્ય ઉત્પન્ન
દેશના સાંભળી જંબુકમાર પ્રતિબોધ પામ્યા અને દીક્ષા લેવા માતાથતાં સંયમ લેવાની ભાવના જાગી.
પિતાની રજા લેવા ગયા. માતાએ પરણવા માટે આગ્રહ કર્યો.
જંબુકુમારે નિશ્ચય કર્યો કે પરણ્યા પછી બીજે જ દિવસે પોતે દીક્ષા મનકનું દષ્ટાંત : શયંભવ વિપ્રનો પુત્ર મનક હતો. શયંભવ
લેવી, આઠ કન્યા સાથે જંબુકુમારનાં લગ્ન આરંભાયાં અને એકેક વિ (મનકના જન્મ પહેલાં જ) જૈન દીક્ષા ગ્રહણ કરી હતી. આઠ
કન્યા દસ દસ ક્રોડ કરિયાવર લઈ જંબુકુમારને ત્યાં આવી. આમ વર્ષનો મનક પિતાની શોધ કરવા નીકળ્યો. તે વખતે ફરતાં ફરતાં,
એક જ દિવસમાં જંબુકુમાર એંશી ક્રોડ સોનૈયાનો સ્વામી થયો. પુણ્યથી ખેંચાયો હોય તેમ મનક ચંપાનગરીમાં આવ્યો. આ વખતે
પરંતુ એ નિર્મોહી, નિર્વિકારી, ત્યાગી થવાની જીજ્ઞાસાવાળાએ શથંભવ આચાર્ય કાયચિંતા માટે જતા હતા. તેમણે નિર્દોષ ચળકતા
ત્યાગ-વૈરાગ્ય સભર કથાઓ દ્વારા આઠે કન્યાઓને પ્રતિબોધી. તે લલાટવાળા બાળકને જોયો. અને પૂછ્યું, ‘બાળક ! તું કોણ છે ?
જ રાત્રે પ્રભવાદિ પાંચસો ચોરી, પોતાનાં માતા-પિતા અને આઠ ક્યાંથી આવે છે અને ક્યાં જાય છે?” બાળક બોલ્યો, “મહારાજ ! હું
કન્યાનાં માતા-પિતા એમ પાંચસો સત્યાવીસને પ્રતિબોધ પમાડી રાજગૃહી નગરીથી આવું છું. ત્યાંના વત્સ ગોત્રવાળા શäભવ બ્રાહ્મણનો પુત્ર છું. મારા પિતાએ હું ગર્ભમાં હતો ત્યારે જૈન દીક્ષા
જંબુકમારે એ બધાં સાથે દીક્ષા લીધી.
૧૩. આખ્યાતા દીક્ષા : બીજાએ કહેલા ધર્મને સાંભળીને જે લીધી છે. તેમને શોધવા હું આવ્યો છું.' મુનિ કહ્યું, ‘ભદ્ર ! તારા પિતાને હું સારી રીતે જાણું છું. મારા તે મિત્ર છે, મારો દેખાવ
દીક્ષા લેવાય તે આખ્યાતા દીક્ષા. પ્રભવની જેમ. અને તેમનો દેખાવ બરાબર એક સરખો છે. તું મારી સાથે ચાલ.
જયપુરના રાજા વિધ્યને બે પુત્ર હતા. એક પ્રભવ અને બીજો મને તારો પિતા સમજજે. હું તને પુત્ર સમજીશ.' ભોળો બાળક પ્રભુ. પ્રભવ મોટો હોવા છતાં વિધ્ય રાજાએ પ્રભુને રાજ્ય આપ્યું.