________________
પદ-
હિપદેશ
વિરતિ શ્રાવકે જે પુરસ્કાર તેમ જ દાન, શીલ ખાદિ ધર્મ સેવન કરે તે કાવ્યપૂજા, તેથી કરીને હે ગૌતમ! અહીં આવું તાત્પર્ય આ પ્રમાણે સમજવું
ભાવ-અર્ચન એ અપ્રમાદથી ઉત્કૃષ્ટ ચારિત્ર-પાલનરૂપ છે, જ્યારે દ્રવ્ય-અર્ચન એ જિનપૂજારૂપ છે. મુનિએ માટે ભાવ-અર્ચન છે, અને શ્રાવકે માટે બને અર્ચન કહેલા છે, તેમાં ભાવ અર્ચન પ્રશંસનીય છે.
હે ગૌતમ! અહીં કેટલાંક શાસ્ત્રના પરમાર્થને નહી સમજનારા અવસાન-શિથિલ-વિહારી, નિત્યવાસી, પલકના નુકશાનનો વિચાર નહીં કરનારા, પોતાની અતિ પ્રમાણે વર્તન કરનાર છેષ, મોહ, અહંકાર, મમત્વ આદિમાં અતિ પ્રસન્ન બનેલાં, સમગ્ર સંયમરૂપ સદ્ધર્મથી પરાસુખ, નિર્દય, નિર્લજજ, પાપની વૃણા વગરના, દયા હીન, પાપ આચરણ કરવામાં અભિમાન બુદ્ધિવાળાં, એકાંતપણે જે અત્યંત ચંડ, રુદ્ર અને હૂર અભિગ્રહે કરનાર મિચ્છાદષ્ટિએ, સાવ સાવધ એમનાં પચ્ચખાણ કરીને સસંગ, આરંભ, પરિગ્રહથી રહિત થઇ, ત્રિવિધ, ત્રિવિધે (મન-વચન-કાયાથી કૃત-કારિત-અનુમતિથી) સામાયિક દ્રવ્યથી ગ્રહણ કરે છે, પરંતુ ભાવથી ગ્રહણ કરતાં નથી. નામનું જ મસ્તક મુંડાવે છે, નામના જ મહાવ્રતધારી છે, શ્રમણ થયાં છતાં પણ અવળી માન્યતા કરીને સર્વથા ઉન્માનું સેવન અને પ્રવર્તન કરે છે તે આ પ્રમાણે જ અમે અરિહંત ભગવંતની ગંધ, માળા, દીપક, સંમાજન, લિંપન, વસ્ત્ર, બલિ, ધૂપ આદિની પૂજા -સત્કાર કરીને હંમેશાં તીર્થની પ્રભાવના કરીએ છીએ – એ પ્રમાણે માનનારા ઉન્મા પ્રવર્તાવે છે. આ પ્રમાણેનાં
