________________
સુશિવને પશ્ચાતાપ
જા
વડે હંમેશા પંચાંગ નમસ્કાર કરવા પૂર્વક પ્રતિલાલતી હતી, તે છે આજે મુનિઓને જોયા, તે પૂર્વે દેખેલું આજે મને યાદ આવ્યું, આ મુનિયુગલને દેખી તે સ્મરણ તાજું થયું. તેથી રુદન આવી ગયું. એટલે ફરી ભ્રાન્તિ પામેલા સુજ્ઞશિવે પૂછ્યું કે, “તારી શેઠાણી કેશુ?” એટલે તેણે પોતાનું પૂર્વનું બનેલું સમગ્ર ચરિત્ર કહ્યું, એટલે તેણે સ્પષ્ટ જાણ્યું કે, “આ સુજ્ઞાથી તે મારી પોતાની જ પુત્રી છે.”
સુજ્ઞશિવનો પશ્ચાતાપ. આ જાણીને સુજ્ઞશિવ હૃદયમાં સંતાપ કરવા પૂર્વક વિચારવા લાગ્યું કે, “પુણ્યરહિત એવા અને દેવે શું કર્યું? અથવા તો કહેવું છે કે આ જગતમાં દેવની ગતિ ન્યારી હેવાથી તેવા માની પુરુષેના ઉપર એવા પ્રકારનાં સંકટ આવી પડે છે કે, જે કહેવા, સહેવા કે ઢીંકવા માટે સરથી થઈ શકાતું નથી. તે હવે ઘણા પાપપકથી ભરેલા દેવાળે પાપી હું શું કરું? શું હું ડભડતી વાલાવાળા અગ્નિમાં પ્રવેશ કરીને મારા દેહને બાળી નાખું ? અથવા તે છરીથી મારા શરીરના તલ તલ જેટલા નાના ટુકડા કરી હે જગવંત ! તેને અગ્નિમાં નાખી બલિ અર્પણ કરું, વળી તે અગ્નિને ઘીથી સિંચુ અને અગ્નિને તપણું ક, અથવા તે ઉંચા પર્વતના શિખર પર આરોહણ કરીને મારા શરીરને ઉપરથી નીચે પટકાવું ? અથવા લોઢાની જેમ લુહાશ પાસે મેટા ઘણથી મારૂ શરીર ફૂટાવું ? અથવા ખેરના લાકડાં કરવતથી કપાય, તેમ અતિ તીક્ષણ દાંતાળી કરવતથી મારા શરીરને કપાવું કે અગ્નિ વર્ણવાળા તાંબા અને સીસાને રસ મુખમાં રેડાવું ?
