________________
( ૨૦ )
અંતિમ સાધને
તેમણે પેલા કપ્તાનના વાંસા પર પ્રેમથી એક જ માર્યો અને કહ્યું: “દોસ્ત, બીજા બધા રાજપ્રમુખે પાંચ વર્ષ વધારેમાં વધારે મજશેખ અને રંગરાગ, ગુલતાનમાં કેમ રહેવું તેને જ વિચાર કરતા હતા અને એ રીતે તેમની જિદગી તેઓ બરબાદ કરી રહ્યા હતા.
મેં પાંચ વર્ષ પછી શું? એ વાતને વિચાર કર્યો, મારી આજ્ઞા તે સૌ કોઈને શિરોમાન્ય હતી. મેં સેનાપતિને બેલાવીને આજ્ઞા કરી કે તમારું અડધું લશ્કર લઈ પેલા સામા કાંઠા પરના બેટ પર જાઓ. સાથે માલ, સામાન, મજૂ, સાધનસામગ્રી, હથિયાર વગેરે જે જોઈએ તે લઈને જાઓ. ત્યાં જઈને પિલા બેટ પરનાં જંગલે કાપી નાખે, ત્યાંના વિકરાળ જાનવરોને નાશ કરી નાંખે અને ત્યાં એક સરસ મજાનું, રમણય શહેર બાંધી નાંખે. આ બધું કામકાજ અતિશય ગુપ્તપણે થવું જોઈએ, અને જ્યાં સુધી
ત્યા શહેર બંધાઈને તૈયાર ન થાય ત્યાં સુધી બધું ગુપ્ત રહેવું જોઈએ.
મારી આજ્ઞા અનુસાર સેનાપતિએ એ બેટ પરનાં જગલે સાફ કરાવ્યાં, ત્યાં એક રમણીય નગર બંદર્યું. અને બાજુબાજુના બીજા બેટ ઉપરથી સારી ઉજળિયાત વસ્તીને ત્યાં બે લાવી. એ શહેરમાં એક સરસ વસાહત ઉભી કરી, મારી પાસે તે પછી બે વર્ષને અંતે સેનાપતિએ બધી વિગતે રજૂ કરી, શહેરના નકશા બતાવ્યા તથા અત્યારે તો વહેપાર ઉદ્યોગનું એક સરસ કેન્દ્ર ઉભુ થઈ ગયું છે. જે ટાપુ પર પાંચ વર્ષ મેં પ્રમુખપદ ભોગવ્યું તેના પાટનગર કરતાંયે વધુ રમણવ શહેર ત્યાં વસી ગયું છે, એટલું સરસ કે સેનાપતિની સાથે ગયેલા સૈનિકે, કર્મ
