________________
ઊંદરની અતિમ સાધના
( ૧૭ )
પાણી પણ નાના પુત્ર તારાચંકને આપણુએ પકડી લેકની સાથે પલાયન થતી ભરૂચ નામના નગરે પહોંચી ત્યાં કેઈની ઓળખાણ પિછાણ ન હતી, જેથી હવે કેનું શરણ પકડવું? અત્યાર સુધી કોઈ દિવસ કેઈનું વગર નિમિત્તે અ૫ ગુસ્સાવાળું દુર્જનનું મુખ પણ દેખ્યું નથી, તે પછી તરસ, ભૂખ, થાક, ઉગથી કંપતી હું કયાં જાઉં? અને ક્યાં ન જવું? શું કરું અને શું ન કરું? કેને ઘેર પ્રવેશ કરે? શુ પૂછવું? શી વાત કરવી? કેમ વર્તવું? વગેરે વિચારતી, શૂન્ય રણમાં તરતની વિઆએલ અને પિતાનાં કેળાથી વિખૂટી પડી ગએલી, ભય પામતી કાયર હૃદયવાળી ચંચળ હરણ માફક નગરનાં એક ચૌટામાં શિવમ દિરનાં મંડપમાં દાખલ થઈ. થોડા વખતમાં ગોચરી જતું સાધ્વીનું યુગલ દેખાયું. સાધ્વીઓને દેખી રાણીએ વિચાર્યું, “ હે આ મહાભાગ્યશાળી, ધર્મમાં લીન સાધ્વીઓ ચાલી જાય છે, તેઓ પહેલાં મારા પિયરમાં તે મને પૂજ્ય હતાઅમારે સરખાને તેઓનું શરણ સ્વીકરવું તે જ અમારી ગતિ છે.” એમ વિચારતી પુત્રને આંગળીએ લઈ, તે ઊભી થઈ. સાદવીની પાછળ પાછળ માગમાં પહોંચી, સાચવીને વંદન કરી, સાધ્વીઓએ ધર્મલાભ કહ્યો, આશીર્વાદ આપ્યા અને વિનય અને શાંતિપૂર્વક પૂછયું, “ક્યાંથી રખાવો છે? 5 રાણએ કહ્યું,
ભગવતી ! વિધ્યપુરીથી ફરી પૂછયું, “કેના મહેમાન છો ?” ત્યારે રાણીએ જવાબ આપે કે પિતાને એ વાતની ખબર નથી, એટલે તેનાં રૂપ, લાવણ્ય, લક્ષણાદિક તરફ નજર કરી અને તેનું કરુણતાવાળું બેલવું સાંભળીને સાધ્વીઓને અનુકંપા ઉત્પન થઈ, અને કહ્યું, “જો તારે અહીં નગરમાં કેઈની ઓળખાણું ન હોય તો સાદવી
