________________
શ્રી પાર્થ પ્રભુના પૂર્વ ભવની અતિમ સાધના ( ૧૭ ) શિખામણ આપી. તે વખતે તેણે ભારે ઉદ્ધતાઇ દેખાડી, તેથી અસાધ્ય પાપી સમજી રાજાએ એને નગરમાંથી કાઢી મૂક્યો. એ બહાર જઈ તાપય થયે. પાછળથી મભૂતિને એમ લાગ્યું કે મારે નિમિત્તે બિચારા ભાઈને કષ્ટ પડ્યું, તેથી હું એને ખમાવી આવું (ક્ષમા માગી આવું), જેથી એના અને મારા ચિતને સમાધિ મળે.
અહીં જોવાની ખૂબી એ છે કે ગુનેગાર કમઠ છે, ગુને પણ મટે છે, વળી સજા તો રાજાએ કરી છે, કતાં મરુભૂતિ સમ્યકત્વના પ્રકાશમાં એને દોષ ન જોતાં, એને પડેલા કષ્ટમાં પોતાને નિમિત્તભૂત જુએ છે, અને સમાધિ માટે ક્ષમાયાચના કરવા ચાહે છે! જૈન શાસનને મર્મ પરદેષનું અ-દર્શન, ક્ષમાપના અને સમાધિ છે. સમાધિ એટલે ચિત્તની સ્વસ્થતા, અવ્યાકુલતા, હર્ષ-શેકથી અલિપ્તતા, રાગ-દ્વેષની મધ્યસ્થતા,
સમાધિની સાધના માટે મરભૂતિએ ઉમળકાભેર જઈને કમઠની આગળ જેવું કશું નમાવી ક્ષમા માગી કે વિરથી ભરેલા કમઠે એના માથામાં પથ્થરની શિલાને ઘા કર્યો, મરુભૂતિનું ત્યાં મૃત્યુ થયું.
સમાધિ માટેના ભારે પ્રયત્ન છતાં મરુભૂતિ આ અકસ્માત પ્રસ ગાથી કેણ જાણે મરણાંત ભયંકર વેદનાના કે બીજ આધ્યાનમાં પડી જવાથી મરીને વનમાં હાથીને અવતાર પામ્ય
જે મરણ વખતે સમાધિ ગુમાવી તેએ એવી ખતરનાક નીવડી કે તિર્યંચ-પશુને અવતાર તો થયે જ, ઉપ. સંત એ હાથી તોફાની બને !
