________________
નદનમુનિની અંતિમ સાધનો
( ૧૫૧ ) માયા, લેજ, રાગ, દ્વેષ, કળેિ, ચાહી, પારકી નિંદા, ખોટું આળ, ઇત્યાદિ ચારિત્રાચારમાં જે દુષ્ટ આચરિત સેવન કર્યું હોય તે ત્રિકરણગે વોસિરાવું છું. બાહ્ય અત્યંતર તપને વિષે જે અતિચાર સેવ્યા હેય, ધર્માનુષ્ઠાનમાં જે વીર્ય ગોપવ્યું હોય તે વીર્યાચારના અતિચારને નિર્દુ છું, કેઈને હ -માર્યો હેાય, ખરાબ વચન કહેવાયું, કેઈનું કાંઈ હરણ કર્યું, કેઈને અપકાર થશે તે સર્વ મને ક્ષમા આપો, જે કઈ મિત્ર, શત્રુ સ્વજન કે પરજન તે સવ મને ક્ષમા આપે. હું સેવ તરફ સમભાવવાળે છું, તિર્યંચમાં, નારકીમાં દેવલમાં, મનુષ્યમાં જે કેઈને દુ:ખમાં સ્થાપન કર્યો હોય તે સર્વ મને ખમજે તે સર્વને વિષે મને મૈત્રી છે, જીવિત, યૌવન, લમી, રૂપ, પ્રિયસમાગમાદિ તે સર્વ જેમ મહાવાયરાથી સમુદ્રના તરંગે તે માફક ચલ છે. વ્યાધિ, પગ, જન્મ, વૃદ્ધાવસ્થા, મરણ, રાજભય આદિદુ:ખગ્રસ્ત આત્માઓને જિનેન્દ્ર ધમ સિવાય બીજુ કઈ શરણ નથી. સર્વે જીવો સ્વજન અને પરજનો તરીકે પૂર્વે થયેલાં છે. તેવા ઉપર લગીર પણ મમત્વભાવ કેણ કરે? જીવ એકલો જ જન્મે છે. એક જ મરે છે, સુખ પણ એક જ ભેગવે છે, દુખ પણ એક જ ભેગવે છે. આ શરીર જુદું છે તેમ જ ધનધાન્યાદિ પણ આપણા નથી. બંધુઓ, સગા-સંબંધીઓ અન્ય છે. જીવ પણ અન્ય છે. ફેગટ જીવ મૂર્ખાઈથી ભૂંઝાય છે. ચરબી, લેહી, માંસ, હાડકાં, વીય,
ધર, મૂત્ર, વિષ્ટાથી ભરેલા અને અશુચિનું સ્થાન એવા શરીરમાં કયે ડાહ્યો મૂછ કરે? ભાડે લીધેલા ઘર માફક લાલન-પાલન કરેલું હોવા છતાં ક્ષણવારમાં આ શરીર છોડવું પડશે. ધીસ્તાથી કે કાયરતાથી જીવે અવશ્ય મરવાનું તો નક્કી જ છે, તે પછી બુદ્ધિશાળી એવી રીતે મરે જેથી ફરીથી મરવાનો વખત ન આવે,
