________________
નારીમાં વેદના કેવી હોય ?
( ૧૧૭)
હવે ત્યાં ભવનમાં મેટા દ્વાર અને ભીતવાળું ઘટિકાલય હોય છે. નરકમાં વીર ભગવંતે નિફૂટે કહેલા છે. મૂત્રજળે, લેહીવાળાં પરૂ, ચરબી, વિઝા, બળખા વગેરેથી બીભત્સ, દુ:ખે કરીને દેખી શકાય, ભય આપનારી દુર્ગધી અશુચિ હોય છે. હવે તે નિફ્ફટમાં અંતરમુદ્દતમાં કામવશથી દુખના આવાસરૂપ શરીર ગ્રહણ કરે છે. અતિ ભયંકર કાળા રંગવાળું, આંખ, હાથ, કાન, નાસિકા હિત શરીરવાળું, નપુંસક સ્વરૂ૫, જેની કઈ પણ પ્રકારે ઇન્દ્રિયે ઓળખી શકાતી નથી તેવું ત્યાં હોય છે.
જેમ જેમ શરીર પુરાય, પુષ્ટ થાય તેમ તેમ નિકૂટ (કુંભી)માં તે સમાતો નથી. અને જેમ અ દર સમાતે નથી તેમ વેદનાતુર વધારે બને છે. કેઈપણ પ્રકારે વેદનાવાળા ચીત્કાર શબ્દ કરતે તે તુચ્છ કુશીમાંથી બહાર નીકળવા પ્રયત્ન કરે છે, તેટલામાં બીજા નરકપાળ-પરમધામીઓએ તેને દેખ્યો ને કોલાહલ શબ્દ કરતા તેના તરફ હર્ષ પામતા દાડે છે. મારે, છોલે, છેદે, કાઢા, ફાડે, બાણથી ભેદ, પકડો પકડી પાપીને, પગમાં ફાંસે નાખે, એમ બોલતાં કેઈક ભાલાથી વધે છે, બીજા વળી બાણથી, ત્રીજાએ ખગથી છેદે છે.
એ પ્રમાણે કાલપાસથી ખેંચાતાં, વજ શિલાતલમાં પડતાં, એના સે ટુકડા થાય છે. લેઢાની તીણું શૂળીએ પર પડતે ભેદાય છે; વળી બીજે પાપી ઘેર અગ્નિમાં પડે છે. પડતાંની સાથે વળી કેક અણધાર્યો તીક્ષણ તરવારથી છેદે છે બીજા પરમાધામીએ વળી બાણથી, કંઇક ભાલાથી ભેદે છે, બીજા વિજયી ભાગે છે, કેઈક ચૂરે છે, કાઈક દઢ ફણુ, પત્થર, લાકડાના ઘા મારી મરણતેલ
