________________
૨૩
શ્રીમદ રાજચંદ્ર-આત્મકથા શ્રેણિએ શ્રેણિએ સમજાય તેવુ છે બાકી તે અવ્યક્તતા જ છે, માટે જે નિસ્પૃહ દશાનું જ રટણ છે, તે મળે, આ કલ્પિત ભૂલી ગયે છૂટકે છે [૧૫] [મુંબઈ, કાર્તિક સુદ પ, સેમ, ૧૯૪૭]
સર્વ સમર્થ પુરુષ આપને પ્રાપ્ત થયેલા જ્ઞાનને જ ગાઈ કેવલ્યદશાએ ગયા છે એ જ્ઞાનની દિન પ્રતિદિન આ આત્માને પણ પહોંચવાની વિશેષતા થતી જાય છે હું ધારુ છુ કે કેવળજ્ઞાન સુધીની કાર મહેનત કરી અને તે નહીં જાય મોક્ષની આપણને કાઈ જરૂર નથી નિ શકપણાની, નિર્ભયપણાની, નિર્મઝનપણાની અને નિસ્પૃહપણાની જરૂર હતી, તે ઘણે અંશે નિ ઋદ્ધતાની પ્રાપ્ત થઈ જાય છે, અને પૂર્ણ અશે પ્રાપ્ત કરાવવાની પ્રાપ્તિ કરુણાસાગર ગુપ્ત રહેલાની કૃપા થશે એમ આશા રહે છે. છતા વળી એથીયે અલૌકિક દશાની ઈચ્છા રહે છે, ત્યા વિશેષ શું કહેવું?
અનહદ ધ્વનિમાં મણા નથી પણ ગાડીઘડાની ઉપાધિ અનહદ ધ્વનિમાં શ્રવણનુ સુખ થોડુ આપે છે. નિવૃત્તિ વિના અહીં બીજુ અંતરાય બધુય લાગે છે.
જગતને, જગતની લીલાને બેઠા બેઠા મફતમાં જોઈએ
છીએ.
[૧૬] [મુ બઈ, કાર્તિક વદ ૯, શુક, ૧૯૪૭]
એક બાજુથી પરમાર્થમાર્ગ ત્વરાથી પ્રકાશવા ઇચ્છા છે, અને એક બાજાથી અલખ લે’માં શમાઈ જવ એમ રહે અલખ લે'માં છે અલખ લે'માં આત્માએ કરી સમાવેશ થયો છે. યોગે રામાવાની ઈચ્છા કરીને કરવો એ એક રટણ છે પરમાર્થને માર્ગ ઘણા મુમુક્ષુઓ પામે, અલખ સમાધિ પામે તો સારું અને તે માટે કેટલુંક મનન છે દીનબંધુની ઇચ્છા પ્રમાણે થઈ રહેશે અદ્ભુત દશા નિરતર
