________________
વિશ્વોદ્ધારક શ્રી મહાવીર
પણ એવી રિદ્ધિસિદ્ધિ હતી. છતા હું મને અનાચ જ વંચાય. અનાય શબ્દને મારે હેતુ તમે સમજ્યા નથી. તે સમજવાથી જ તમને નાથ અનાથો સાચો અર્થ સમજાશે. એમ કહીને અનાથી મુનિએ પિતાના સંસારીપણાની વાત છેડી.
મેં દીક્ષા અંગીકાર નહોતી કરી ત્યાં સુધી હે મહાશય હું પણ એક શ્રીમંતનો પુત્ર હતો. કૌશાબી નગરીને હું વાસી, ધનસંચય મારા પિતા અને ગુલુસાગર મારું નામ હતું હું માતાપિતાના અતિ લાડકોડમાં ઊછર્યો. નગરની સુશીલા કન્યા સાથે મારાં લગ્ન થયાં મારે એક સોંદયી મિત્ર હતા. તે મને હમેશાં કહેતા. “ગુણસાગર, માતા-પિતા, ભાઈ-બહેન, પત્ની-પરિવાર એ સહુ સ્વાર્થનાં સગાં છે. તારી નિર્મળ આત્મદષ્ટિને તેમાં કેન્દ્રિત કરીને તારું આત્મ-કહાણ ચૂકીશ નહિ. અને કોઇ કાઇનું થયું નથી અને થવાનું નથી. તું જેને તારાં માને છે, એ સત્યતઃ તારાં નથી જ પરંતુ તારામાં રહેલો એમનો સ્વાર્થ સાધવા પૂરતાં જ તાર છે. તે સમયે મને આવી વાતે ન ગમતી. કારણ કે મારી આસપાસ સુખના સર્વ પ્રકારો હતા. સુખની સુવર્ણ જજીરે બંધાયેલો માનવી પોતાને સુખી જ માને છે.
સત્યવક્તા માટે તે મિત્ર ચાલ્યો ગયો ને મને શરીરે ભયંકર વિદના શરૂ થઈ. મારા પિતાએ નગરના નિષ્ણાતમાં નિષ્ણુત ગણાતા વિવો હકીમોને હાજર કર્યા, પણ તેઓ મારૂ દર્દ નજ લઈ શક્યા. મારી વેદના ઉગ્ર બનતી ગઈ. વેદનાને વ્યાકૂળતા વચ્ચે મને સવિ. ચાર છુ, તે વિચારને મેં અમલ મૂકવામાં મેં પ્રતિજ્ઞા કરી, “જે આ વેદનામાંથી ઊગરૂં તે સંસારધર્મ ત્યાગી સાધુધર્મ સ્વીકારું.” - કૌશાંબી નગરીમાં એક વખત પરદેશી વેa આગ્યા. મારા પિતા તેમને ઘેર તેડી લાવ્યા. મારું દર્દ મટાડવા બદલ તેમને મેં માગી રકમ આપવાની મારા પિતાએ કબૂલાત કરી. તે કહ્યું, “દર્દ ડીવારમાં
રામને વાત
કરી છે
