________________
વિહાર અને પ્રકાશ વર્ષણ પ્રકૃતિદેવીના સૌમ્યવદને જીવનલ્લાસની અનુપમ રેખાઓ તરતી હતી. શિતલ મ દ હવામાં ગુલાબની સુરભિયમ આત્મ-કવિતા ગૂંજતી હતી. દુર, એકતિ અબાની ઊંડી છાયામાં ટહૂકતી પ્રકિલાને જીવન બોલ, માનવ જીવનમંદિરે જાગૃતિને ઘંટ વગાડતો હતો. સઘળે અનુકૂળતાની તેજ લકીરો ચળકતી હતી.
સુગંધી હવામાનમાં રાજા શ્રેણિકને ફરવાનું મન થયું. સપરિવાર , તે નગરના ઉદ્યાનમાં આવ્યો. ઉલ્લાનમાં ફરતા ફરતા, તેની ચપળ, નજર ચંપાના છોડ તરફ ગઈ. તે છોડની નીચે તેણે એક તેજસ્વી પુરૂષને ઊભેલા જોયા. તે તેજસ્વી મુનિની આત્મસુગંધીથી ચંપાની કળીએ કળીમાંથી સુરભિની સેર ફૂટતી હતી. રાજા મુનિ પાસે ગયા.
મુનિનું મુખ શાંત હતું લલાટે તેજ રેખાઓ તરતી હતી. છતાં વસ્ત્રનું ઠેકાણું હેતું મુનિ ધ્યાનમાં હતા. ધ્યાનમાંથી બહાર આવતાં જ રાજાએ પ્રશ્ન કર્યો “ આપ યુવાન છતાં આમ કેમ ! સુંદર વસ્ત્ર નહિ, શુભ વૈભવનાં સાધન નહિ'' રાજા પોતે યુવાનીને સુખવૈભવ પાછળ વેડફવા જેટલું જ જાણતા હતો.
તેજ ઝરતી વાણીમાં મુનિરાજ બોલ્યા, “કે મહાનુભાવ! સાચા સુખની શોધમાં મેં સ સારના કાચાં સુખ છોય છે. સાચા નાથની શોધમાં હું અનાથ બનીને વિહરૂં છું.” શ્રેણિક ચમ. આ તેજસ્વી પુરૂષ ને અનાથ? તે મનોગત બબડ આપને કોઈ આશ્રય આપનાર ન મળ્યું તો ભલે, આપ સુખેથી મારા આશ્રય નીચે રહે. હું આપતો નાથ થઈશ વિવેક દાખવતા શ્રેણિક બેલ્યો.એક નજરે રાજુના મનોભાવને માપીને મુનિ બોલ્યા, “તું અનાથ છે, અને મારે નાય કેવી રીતે થઈશ?' શ્રેણિક બોલ્યો. “શું હું અનાથ ' ત્યારે આપને મારી શક્તિની ખબર નથી લાગતી. હું મગધ દેશને મહારાજા શ્રેણિક છું. લાખો ગામને હું ધણુ છુ લા અનાથને હું , આશ્રય આપું છું.' સમભાવે મુનિ બોલ્યા “ પણ એથી શુ ? મારે
