________________
વિદ્ધારક શ્રી મહાવીર મુનિને ઝીલાવવાને ઉત્સુક બની. સખીઓ ચાલવા લાગી, શ્રીમતી પણ ન છૂટકે પાછળ-પાછળ પગ ભરતી ઘર ભેગી થઇ.
રાત પડી. જીવન માત્ર આરામે ઢળ્યા. શ્રીમતીનો આરામ મુનિ પાછળ રખડત થયો હતો. બીજી સવારે તે મંદિરે ગઈ. મુનિ કુમારને પગે પડી. રૂપરસ ઝરતી યુવાન કન્યાને જોતાં જ મુનિએ ભ અનુભળે, તેઓ પોતે ત્યાંથી તરત જ રવાના થઈ ગયા.
શ્રીમતી લગ્નગ્ધ થઈ. ઘણું ઘણું મામાં આવવા લાગ્યાં. શ્રીમતીના પિતાએ તે અંગે શ્રીમતીને વાત કરી. શ્રીમતી મવા રહી. જે હોય તે કહેવાનું પિતાનું દબાણ થતાં શ્રીમતી બાલી.
પિતાજી ! મારામાં કે મને એગ્ય નથી. ડા દિવસ પહેલાં - અહીં આવેલા મુનીને હું મનથી વરી ચૂકી છું. પુત્રોના શબ્દો સાંભ-ળીને પિતા ચમક્યા. એક મુનિ સાથે લગ્ન ! પિતાએ આશ્ચર્ય સૂચક પ્રશ્ન કર્યો. ધારો કે તે મુનિ હવે આ તરફ ન આવે તે મુનિ પવન જેવા ! હાય, તેમને હરવા ફરવાનાં સ્થળ નક્કી ન હોય, તારે આ વિચાર છેકબુદ્ધિ સૂચક છે. માટે હઠ છોડીને બીજે વિચાર કર.
શ્રીમતીએ કહ્યું “પિતાજી! મેં જે કર્યું છે તે બરાબર છે. તમે એવી વ્યવસ્થા કરી કે હું આવતા જતા સાધુને જોઈ શકું.” પિતાએ તુરત જ તે પ્રમાણે વ્યવરયા કરી. શ્રીમતી પિતાને હાથે આવતા જતા સાધુઓને અન્નદાન આપવા લાગી, દાન દેતાં દેતાં બાર વરસ નીકળી ગયાં.
બાર વર્ષને અંતે આમુનિ પુનઃ વસંતપુર નગરે આવ્યા. તેમને ભૂતકાળ યાદ આવ્યો. પણ એ વાતને બાર વર્ષ થયાં હતાં આજે શું! એમ વિચારી તેઓ ભિક્ષા માગવાને ગામમાં આવ્યા ફરતાં ફરતાં શ્રીમતીને માંગણે જઈ ઊભા, શ્રીમતીના તેહે તેમને ઓળખ્યા. શ્રીમતી , -હર્ષઘેલી બની, તે પોતાના પિતાને ત્યાં બોલાવી લાવી, શ્રીમતીના પિતા
