________________
અષ્ટાપદે
૨૨૭
હતા. અને બાકીના પાંચસો આઠમનો તપ કરી ચૂકી સેવાળનું પારણું કરતાં ત્રીજી મેખલાએ જઈને અટક્યા હતા. આ પાંચસો તાપસેએ જ્યારે સુવર્ણ કાન્તિમય અને પુષ્ટ શરીરવાળા શ્રી ગૌતમસ્વામીને ગિરિ તરફ આવતા જોયા, ત્યારે તેઓ પરસ્પર કહેવા લાગ્યા કે, આપણે પાતળા શરીરવાળા રમાગળ નથી વધી -શક્તા, તો આ મહાકાય મુનિરાજ આગળ શી રીતે વધવાના હતા ? તેમની વાતચીત પૂરી થાય તે પહેલાં જ શ્રી ગૌતમ પવનગતિએ તેમની બાજુમાંથી પસાર થઈને મહાગિરિએ પહોચી ગયા. એ જોઈને તાપસને લાગ્યું કે, ઝડપભેર મેખલાઓ વટાવી ગિરિશિખરે જઈ ઊભનાર આ મુનિ કેઈ મહાન વ્યક્તિ હોવી જોઈએ. તેથી જે તે અહીં - પાછા આવશે તો આપણે તેમના શિષ્યો થઈશુ - ગિરિ ઉપરથી ઊતરતા શ્રી ગૌતમે તાપસને દીઠા. તાપસીએ --ગૌતમસ્વામીને પ્રણામ કરી વિનંતિ કરી કે, “ હે તનિધિ મહાત્મા ! અમે આપનું શિષ્યત્વ સ્વીકારવાની ઈચ્છા ધરાવીએ છીએ. આપ અમને શિષ્ય તરીકે સ્વીકારે.'
સર્વ તીર્થકર શ્રી મહાવીર સ્વામી જ તમારા ગુરૂ થાઓ.” એમ ગૌતમ ગણુધરે તે તાપસેને કહ્યું.
તાપસે એ દીક્ષાનો અતિ આગ્રહ કર્યો એટલે ગૌતમસ્વામીએ તેમને ત્યાં જ દીક્ષા આપી. યતિ પાનાં લિંગને જરૂરી સામગ્રી એ પૂરી પાડી. તાપસ મુનિઓ સાથે ગૌતમસ્વામી શ્રી મહાવીર પ્રભુ પાસે જવા ત્યાંથી રવાના થયા. ચાલતાં ચાલતાં બપિર થયે, ત્યાં એક ગામ આવ્યું. ભિક્ષાનો સમય થયો જાણુ, ગૌતમસ્વામી તે ગામમાં ભિક્ષા લેવા ગયા. ભિક્ષામાં તેમણે પિતાના ઉદર પોષણ પુરતી ઋળેલી ખીરને સ્વીકાર કર્યો. ખીર લાવ્યા પછી તુરતજ તમામ સુનિઓને પારણું કરવા બેસી જવાની આજ્ઞા કરી અને આ ખીરથી પારણું કરો,' એમ કહ્યું,
