________________
૧૭૦
વિશ્વોદ્ધારક શ્રી મહાવીર
આંખ-પ્રભાતના તારા જેવી નિસ્તેજ જણાતી હતી, કાન—ચીભડની સૂકાઈ ગયેલી છાલ જેવા જણાતા હતા, માથું–સુકાઈ ગયેલા આમળ જેવું સૂકું, લૂખું, માંસ વગરનું
જણાતું હતું.” અરિપિંજરમય શરીરવાળા કન્ય બાણુગાની કઠીન તપસમીન સ્વયં શ્રી મહાવીરે પણ વખાણ કરેલાં એટલે કે તેમની ઉત્કૃષ્ટ પ્રકારની તપશ્ચર્યાની જનગણ સમીપે અનુમોદન કરેલી. - કાકદીથી વિહાર કરીને શ્રી મહાવીર શ્રાવરિતપુરીએ પાયો ને
ત્યથી અહિ છત્ર (ટલે નીચે દક્ષિણ તરફ વળ્યા એમ થયું) અને ગજપુર (કદાચ હરિતનાપુર લેશે) નગરમાં થઈને કાસ્પિદયપુર નગર (કનાજ પાસે ગણાય છે; મિથિલા અને શ્રાવતિની વચ્ચે પરંતુ મિથિલા તરફ વધારે નજીક હશે) પધાર્યા.
ફંડ દૌલિકતે કામ્પિત્યપુરના ધનાઢય ગૃહરચ. પૂષા નામે દિલી તેમની પત્ની. બને મળી જનસમાજમા સાચા માર્ગમાં વખાણ કરતાં હતાં ને તે માર્ગે જ જીવન વીતાવવાની સર્વને શિખામણ આપતાં હતાં. એ
શ્રમણ ભગવાન શ્રી મહાવીર જયારે કોમ્પિત્યપુર નગરે પધાર્યા, ત્યારે ઉક્ત ભાવિક જોડું તેમના દર્શને ગયું. ઉભયને રિશ્વતારકના જીવન તેજની મોહિની લાગી અને શ્રાવક-શ્રાવિકાને ઊંચત વ્રતઅંગીકાર કર્યો. "
“ધમ ધ્યાનમાં લીન કુંડલિક શ્રાવક એક મધ્યરાતે પોતાની અશોકવાડીમાં ગયા. વાડીના એકત નિરવ પ્રદેશમાં પડેલા શિલાપટ પર તેઓ બેઠા. આંગળીએ એપતી બહુ મૂલ્ય વીંટી અને ઉત્તરાસણ એક બાજુ મૂકી તેઓ ધ્યાનમાં જોડાયા. ધ્યાન સમયે અંદર-બહાર એ જેટલો બજે હોય, તેટલો લાભ વિશેષ થાય. તે સમયે એક દે.
