________________
- आचारांग-मूळ तथा भाषान्तर. ___अहोय राओ परियप्पमाणे, कालाकालसमुहाई, संजोगट्टी, अट्टालोगी आलुपे, सहसाकारे, विणिविद्वचित्ते एत्थ, सत्थे पुणो पुणो १ [६६]
अप्पं च खलु आउयं इह मेगेसिं माणवाणं; तंजहा सायपरिण्णाणेहिं परिहायमाणेहिं, चक्खुपरिणाणेहिं परिहायमाणेहि घाणपरिणाणेहिं परिहायमाणेहिं, रसणपरिण्णाणेहिं परिहायमाणेहिं, फासपरिणाणेहिं परिहायमाणेहिं, अभिकंतं च खलु वयं संपेहाए, तओ से एगया मूढभावं जणयति। (६७) - जेहिं वा सद्धि संवसति, तेविणं एगया णियगा पुव्वं परिव्वयंति।।
सो का ते णियगे पच्छा परिवएज्जा । णालं ते तव ताणाए वा, सरणाए 'वा। तुमंपि तेसिं नालं ताणाए वा, सरणाए वा । से ण हासाए, ण किड्डाए, ण रतीए, ण विभूसाए। (६८) १ प्रवर्तत इतिशेषः
तथा तेना माटे रात दिवस चिंता करता थका, काळ अकाळनी कशी पण दरकार नहिं धरतां, कुटुंब परिवार तथा धनमां लुब्ध वली, विषयमांज चित्त धरता थका निर्भयपणे टूटफाट मचाववा. मंडी पडे छे अने अनेक प्रकारे छकायनी हिंसा करता फरे छे. [६६]
मनुष्यर्नु आयु घणुं ढूंकुं छे. तैना दरम्यान जरा आवतां श्रोत्र, चक्षु, घ्राण, रसना अने स्पर्शेद्रियतुं ज्ञान घटतुं जाय छे. वृद्धावस्था जोइने ते वरखते ते प्राणी दिग्मूढ घनी जाय छे. [६७]
वळी जैनी साथे ते वसे छे तेज वृद्धावस्थायां तेनी निंदा करवा मांडे छे, अथवा ते पोते पोताना कुटुंविओने निंदवा मंडे छे. माटे हे जीव, ते कुटुंव तने वचावनार के आश्रय आपवा समर्थ नथीं. एम दृद्धावस्थामा हास्य, क्रीडा, मोजशोख अने शणगार ए सर्वने माटे पुरुप अयोग्य दने छे. [६८]
