________________
[२१०]
आचारांग-मूळ तया भापान्तर. तित्तयं तित्तएति वा, कडुयं कडुएत्ति का, कसायं कसाएत्ति बा, अंबिलं अंबिले ति बा, महुरं सहुरेति वा [६३३]
भिक्खागा णामेगे एवमाहंसु समाणे वा वसमाणे वा गामाणुगामं दुईज्जमाणे मणुनं भोयणजातं लमित्ता; "से भिक्खू गिलाइ, से हहह णं तस्साहरह से य भिक्खू णो सुंजेज्जा, आहरेज्जा सि णं" "जो खलु मे अंतराए, आहरिस्सामि " इच्चेयाइ आयतणाई उवातिकम्म । [६३४] - अह सिक्खू जाणेजा सत्त पिंडषणाओ सत्त पाणेसणाओ। त-.
१ दद्या बाहरेवेतिशेषः ।
इच्छीने तेना मटे यांदा मुनिने ऊधु चतुं समजावे; जेमके, “आ लावेलुं भोजन छे जण ते लूखुटुं. या ती, कडक, कसाये, खाद, के मीटुं छे जेथी ते यांदा माणसने लायक नथी," तो ते मुनि दोषपान थाय छे. माटे एम कापि नहि करदु. किंतु जन ते आहार यांदा सुनिने काम आवतो होय तेय तेने जगाव.
विक्षार्थी सुनिओ पोताना योगी के त्वां बसनारा के ग्रामानुग्राय फरता मुनिने आधु कह के आपणागा अमुक मुनि मांदो छ तेना पाटे तेने रुडे भोजन लची आपत्रो. अने जो मांदो मुनि ते ना खाय तो ते अगारा पासे लावशो आबू सांभली लागनार मुनि बोले के गने का विट नहि नडशे-तो हुँ लावी आपीश, आम कही ते मुनि आहार लावी गांदा बताये अने बा ले न है खाय तो त पोते खावा इच्छी वीजाओने जो वतावया नहि जाय ते ते क्षेपपात्र यान छे, मारे तम पण न कर. [६३४] . : हवे मुनिने सात पिंडेपणामो अने सात पानेपणाओं जाणवानी छे. त्या पहेली पिंडेपणाओ के-चोखो हाथ अंन चावू पात्र. चोरसा काय अने चोग्या
