________________
[९२]
आचारांग-मूळ तथा भाषान्तर. फासे पडिसंवेदेति । बुद्धेहिं एवं पवेदितं ।
अतिअच्च' उचावए
संति पाणा वासगारे, रसगा उदए। उदयचरा, आगासगामिणो; पागा पाणे किलेसंति । (३४१)
पास लाए महब्भयं । [३४२] बहुदुक्खा हु जंतवो । (३४३]]
सत्ता कामेहिं माणवा । अबलेण वहं गच्छंति सरीरेणं पभंगु, रेणं । [३४४] .
अट्टे से बहुदुक्खे, इति बाले पकुव्ववि;
एते रोगे बहु णच्चा, आउत परितावए ५। [३४५]
णालं पास। अलं तवतेहिं । एयं पास मुणी ! महब्भयं । णातिवाएज्ज कंचणं । (३४६)
१ अतिगत्य. २ वासका : शब्दकर्तुं समर्थाः द्विद्रियादयः ३ रसगा: संज्ञिनः ४ उदकरुपाः ५ परितापयेयु: प्राणिगणं. छे, जेओ वारंवार त्यां जइने दारुण दुःख भोगवेछे. ए वधुं तीर्थंकरोए जणादेखें छ. [३४०]
वळी वेइंद्रियादिक जीवो, जळचर जंतुओ, तथा पशिओ ए वघा एकमेकने दुःख आपता रहे छे. [३४१]
ए रीते जगतमां महाभय वर्ते छे. [३४२] जंतुओना दुःखनी परिसीमा नथी, [३४३]
मनुष्यो कामभोगयां आसक्त रहे छे. निःसार क्षणभंगुर शरीरना माटे पाप करी लोको दुःखी थाय छे. [३४४]
विवेकहीन अने बहु दुःखने पामनारा अज्ञानी पुरुपो शरीरमां अनेक रोगो उत्पन्न थएला देखी तेनी चिकित्सामां अनेक जंतुओनो नाश करे छ, [३४५]
पण तेधी कंइ रोग तो टळता नथी. माटे हे मुनि, तारे एवी पापभरपूर चिकित्सा नहि करवी. जे माटे जीवहिंसा महाभयंकर छे. माटे मुनिए कोइ जीवने मारचो नहि. [३४६]