________________
[७४]
आचारांग-मूळ तथा भाषान्तर. वा, अणुं वा, थूलं वा, चित्तमंतं वा, अचित्तमंतं वा, एते सु चेव परिग्गहावंती । (२८२)
एव-मेवेगेसिं महन्भयं भवति । लोगवित्तं च णं उवेहाए। (२८३)
एए संगे अविजाणतो से सुपडिबुद्धं सूवणीयंति णच्चा, पुरिसा ! परमचक्खू विप्परिक्कमे । एतेसु चेव बंभचेरं-त्ति बेमि । (२८४)
से सुयं च मे, अज्झत्थं च मे; बंधपमोक्खो च तुज्ज अज्झत्थेव । [२८५]
एत्थ विरते अणगारे दीहरायं तितिक्खए । २८६]
नानो अथवा माहोटा, सचित्त अथवा आचित्त, ते वधा कदाच व्रती कहेवाता होय तोए गृहस्थोना जेवाज परिग्रहिओ गणवा. [२८२]
ए परिग्रहिपणुं ज केटलाएकाने नरकादिक महाभय आपनारुं थायछे, तथा लोकोनो आचार? पण तेवो ज भयजनक थायछे, एम विचारी तेनाथी दूर रहे,. [२८३]
ए परिग्रहनो संग त्याग करनारो मुनि ते रुडी रीते प्रतिबोध पामेलो छे तथा तेने रुडी रीते ज्ञानादि गुण प्राप्त थया छे एम जाणी हे पुरुप, तारे उत्तम दृष्टि धरीने वर्तवू. जे माटे निःपरिग्रहि अने उत्तम दृष्टिवंत पुरुषोमां ज ब्रह्मचर्य होयछे. [२८४]
मे सांभळ्युं पण छे, अने अनुभव्युं पण छे के कर्मोथी छूटवू ए तारा आस्मायी ज थवानुं छे. [अर्थात् जो तुं ब्रह्मचर्यमां रहीश तोज कर्मोथी छूटीश.] [२८]
माटे परिग्रहथी अलगा थएला मुनिए जीवनपर्यंत जे संकटो आवी पडे ते सहन करवा. [२८६] १. आहार, भय, मैथुन, तथा परिमहरुप उत्कट संज्ञाओ.
