________________
श्री पद्म बलदेव चरित्र.
( १६३ ) ग्य एवा सऊंनाना आनंदने माटे तेमने महोत्सव पूर्वक पोतानी मिथिला नगरीमा प्रवेश कराव्या. पबी तेथे गुणोथी मनोहर एवा श्री रामनी साये पोतानी पुत्री सीतानो विवाह कस्यो. कां वे के - पोताने घेर आवेला उत्तम वरने कोण न बरे ?
पी नारदमुनि जगत्ने आनंदकारी सीतानी रूप संपत्ति सांजली ग्राश्वर्यने धरता बता तत्काल जनक पुत्रीने जोवा माटे त्यां प्राव्या ने जेटलामां तेमणे कन्याना अंतःपुरने विषे प्रवेश कस्यो तेटलामां लांबी जटावाला, पिंगलवर्णा केशवाला ने जयंकर आकृतीवाला ते नारदने जोइ प्रत्यंत जय पामेली सीता तत्काल " हे मात ! हे मात !! " एस कहती कहती घरनी अंदर पेसी गई. एटलामां कन्यानुं रक्षण करवा माटे सखियाए त्यां श्रावीने नासी जता ते जटावंत नारदमुनिने रोकी दीधा अने सोर कस्यो के.. "अरे सुन्नटो ! आ पापी एवा तापसने मारो ! मारो. ! !” सखियोनां प्रावां वचन सांजली, शस्त्रधारी अनेक सुनटो तैयार थर गया. नारदमुनि तेन पाथी महाकष्टे बूटीने नासी गया अने अपमान माटे सीताने विषे अत्यंत मत्सर धरवा लाग्या वली क्लेश करावनारा ते नारदे विचार के, "वैताढ्य पर्वत पर जर त्यां चंदगति विद्याधरनो नामंगल नामे पुत्र के, जे हवणां युवावस्थाने पाम्यो उतो पाणिग्रहण करवाने योग्य थयो बे, तेने सीतानुं प्रीतिकारी रूप देखाऊं. " या प्रमाणे विचार करी नारदे चित्रकार पासे सीतानुं श्रेष्ठ रूप पटमां प्रालेखावी जामंगल कुमारने देखामयुं; तेथी चिपट्टने जो प्रसन्न श्रयेला उत्तम बुद्धिवाला नामंगल कुमारे कर्तुं के, “हे नारदमुनि ! मनुष्यामां अद्भुत एवं प्रा कोनुं रूप वे ?” नारदे कहां. “ मिथिला नगरीना जनक राजानी पुत्री सीतानुं ए रूप बे. " एम कहीं नारदमुनि आकाश मार्गे चाल्या गया. नामंगल कुमार पण सीतानी प्राप्तिने माटे व्याकुल मनवालो यो. पी चित्रपटने जोवाथी दुःखरूप महा समुमां बूमी गयेला पुत्रने जाली चंदगति विद्याधरे तेने कह्युं. " हे पुत्र ! शुं व्हारा शरी
"
विषे कोई रोग यो बे के मन संबंधि कांइ पीमा उत्पन्न थर बे ? अथवा अष्ट वस्तुने मेलववामां चिंतातुर थयो देखाय बे ? " ते वखते कुमारना मित्रोए चंगति राजाने कह्युं के, “हे विभु ! मालतीमां भ्रमरम पेठे जन