________________
दिनं जं तेसिं दायव्वं, अह तत्थ भुंजमाणे पेहाए गाहावइभारियं वा गाहावइभगिणि वा गाहावइपुत्तं वा धुर्य आचा० वा सुण्डं वा धाई वा दास वा दासिं वा कम्मकरं वा कम्मकरि वा से पुवामेव आलोइज्जा-आउसित्ति वा
सूत्रम् भगिणित्रीि वा दाहिसि मे इत्तो अन्नयरं भोयण जायं, से सेवं वयंतस्स परो असणं वा ४ आहटु दलइज्जा ॥८७८॥ तहप्पगारं असणं वा ४ सयं वा पुण जा इज्जा परो वा से दिज्जा फासुयं जाव पडिग्गाहिज्जा ॥ (स० १२)
૮૭૮મા ते भिक्षु आ प्रमाणे वळी आहार विगेरे ४ प्रकारनो जाणे के आ वीजा पुरुषने अपायो नथी तो अनेषणीय अमासुक जाहीणीने पोते न ले, ते केवो आहार ते कहे छे.
समवाय (मेळो) शंखच्छेदश्रेणी विगेरेनो पिंड निकर मरेलानी पाछळ पिंड अपाय छे. (गुजरातमां श्राद्ध कहेवाय छे) ते ॐ तथा इंद्रउत्सव [प्रथम कार्निकी पूर्णीमाए थतो] स्कंद ते कार्तिकस्वामीनो महोत्सव पूर्वे करातो रुद्र (महादेव) विगेरे जाणीता छे. | मुकुंद (वळदेव) एटले इन्द्र, स्कंद, रुद्र, मुकुंद, भूत, जक्ष, नाग, स्तुप, चैत्य, वृक्ष, गिरि, दरि, अगड, तलाग, द्रह, नदी, सरोवर,
सागर, आगर अथवा तेवा कोइ देव विगेरेने उद्देशीने कोइ महोत्सव करे त्यां जे कोइ श्रमण ब्राह्मण अतिथि कृपण वणीमग विगेरे आवे तेने आपवा माटे भोजन बनावे, तेवू जो कोइ जैनसाधु जाणे के ते रसोइ बनावनारना कबजामां छे, तो ते अशुध्धाय जाणीने न ले, जोके त्यां वधाने दान देवातुं न होय, तो पण त्यां घणा माणसो एकठा थयां होय, तेथी त्यां संखडी (रसोइखाना) आगळ आहार लेवा न जवं, तेज विशेषण सहित कहें छे
वळी आवो आहार जाणे के जे श्रमण विगेरेने आपवर्नु होय तेने अपायुं छे, अने गृहस्थलोकोने त्यां खातां जुए, तो त्यां
