________________
n ॥४०४॥
(सारा काममां विघ्न वधारे आवे तेम) कदाच ते संसारनो घर, स्त्री, धन सोनुं विगेरे परिग्रह छोडनार अकिंचन मुनिने सं-| आचा०
यम अनुष्ठान करतां मोहनीयकर्मना उदयथी संयममां अरति थाय; तोपण, ते संयम संबंधी अरतिने पोते सहन करे; (तेमां मन न | Mराखेः) पण वधारे वैराग्यथी वीर बनीने आठ प्रकारना कर्मशत्रुने प्रेरणा करीने ते शक्तिमान बनेलो वीर असंयममां अथवा, विष-
I ॥४०४॥ य-परिग्रहमां रति न करे; अने संयममा जे अरति थाय; अने विषयमां रति थाय तेथी, विमन बनीने शब्दादिमां रमणता न करे।
एटले, रति अरति, ए वन्नने छोडवाथी खेदी मनवाळो न थाय; तेम, राग पण न करे ते वतावे छे. जेणे रति, अने अरतिमां मन न लगाडयुं ते वीर छे, अरे जे वीर छे, ते पांच इन्द्रियना विषयमा आसक्ति न करे त्यारे शुं करते कहे छे:
सद्दे फासे अहियासमाणे निविद नंदि इह जीवियस्स । मुणो मोणं समायाय, धुणे कम्मसरीरगं ॥२॥ पंतं लूहंसेवंति वीरा संमत्तदसिणो । एस ओहंतरे मुणी तिन्ने
मते विरए वियाहिए, तिमि ॥ (सू० ९९)
जेथी रति-अरतिने त्यागीने मनोहर शब्द विगेरेमा साधु रांग न करे; तेम खराबमा द्वेष पण न करे. ते स्पर्श विगेरेमां पण मसारीरीते सहन करे; एटले, मनोज्ञ शब्द सांभळीने आनंद न माने; तेम, खराव सांभळीने खेद न करे; ते प्रमाणे शब्द, 5 तथा स्पर्श लीधाथी वीजी इन्द्रियना विषयमां पण जाणवू कयु छे के:
सदेसु अ भद्दयपावरसु, सोयविसयमुवगएसु । तुट्टेण य रुटेण व समणेण सया न होअवं ॥१॥
SHREST
A-A
