________________
११२
महावीर-वाणी
( २०१) तो से वंडं समारभई, तसेतु थावरेसु य । अट्ठाए य अणटाए, भूयगामं विहिसई ॥५॥
( २०२) हिसे बाले मुसावाई, माइल्ले पिसुणे सढे। भुजमाणे सुरं मंस, सेयमेयं ति मन्नई ॥६॥
(२०३ ) कायसा वयसा मते, वित्त गिद्धे य इत्यिसु । दुहनो मलं संचिणइ, सिसुनाग व मट्टियं ॥७॥
( २०४ ) तो पुढो मायकेणं, गिलाणो परितप्पइ । पभीलो परलोगस्स, कम्माणुप्पेही अप्पणो ॥८॥
( २०५ ) जे केइ बाला इह जीवियट्ठी,
पावाई कम्माई करेन्ति रहा। ते धोरख्वे तमसिन्धयारे,
तिव्वाभितावे नरगे पडन्ति ॥
