________________
200
तपाचारा तिचार स्वरूपं.
माता कने वालक पोताना मननी वात कहे; तेमांनी कांइ पण पावे नहीं, कोइ वात कहेतां लाजे पण नहीं, तेम साधक पण गुरुनी गल जेवी वीती होय तेवी, निष्कपटी थइ करीने त्रणे योग जे मन, वचन, छाने काया तेणे करी जे मूल थर होय ते कही आ. कोइ जाणीती वातमां दुपावे नहीं, तेने आलोया कही यें. पण जो कांइ बानुं राखी ने कहे, तो ते तत्वदंजी थयो, तेथी तेनी शुद्धि थाय नहीं. एवा विधिपूर्वक साधकें गुरु यागल, सर्व पाप प्रगट करी दीघां; गुरुयें पण सर्व जाणी लीधुं. त्यार पढी गुरु, आगमना ज्ञाताने ते विचारे के पापकर्म, चार रीतें लागेढे १ कुट्टी, दर्प, ३ कल्प, अने ४ प्रमाद. एवा चार प्रकारना पापमां आलोयणा लेनार कया पापना प्रायश्चित्तने लायक बे ? एवो विवेक करीने यथायोग्य प्रायश्चित्ततप, गुरु थापे, ते शिष्य प्रसन्न ने लेने एवं जाणे के गुरुजीयें मारा उपर महोटी कृपा करीने संकष्टमांथी बोडाव्यो ने मने घणो सुखी करचो. मने घणो शुद्ध उपाय बताव्यो. ए गुणना उपकारने कोण वि सरे ? एवी रीतें हर्षित चित्तथी गुरुदत्त प्रायश्चित्ततप ले. पी गुरुयें उपदिष्टकालने विषे जे तप प्युं बे, ते तप लेखा शुद्ध पूरुं करी पहोचा. ते प्रायश्चित्ततपाचार कहीयें. अने जे गुरुयें आपेला मार्गने बोडीने पोतानी मतिकल्पनापूर्वक करे, अथवा प्रतिज्ञात कालथी वधारे काल, विना कारणे लगाडे, अथवा कमवेश करे अथवा प्रतिज्ञा, राजवेव समान करे, पांच लोकमां बूटतुं करे अथवा शून्यचित्तथी करे अथवा फरी तेज श्राश्रवसेवन करे, ते प्रायश्चित्ततप अतिचार कहीयें. २ वी जो विनयतप अतिचार. ते जे साधु तथा श्रावक सहु पो त पोतानी दशा माफक विनयपूर्वक श्रागममां "ध्याय रियजवझाए" इत्यादिक गुणवंत प्रत्ये विनय जे वंदन, नमन, अभ्युत्थानादि
