Jain Katha Ratna Kosh Part 06

SR No.: 010251
Original Sutra Author: N/A
Author: Bhimsinh Manek Shravak Mumbai
Publisher: Shravak Bhimsinh Manek
Total Pages: 405
Language: Hindi
Classification: Dictionary
File Size: 46 MB

Page 251

गौतमकुलक कथासहित.
२३ए ते वीर नथी. जे उग्र तप करता, वनमा एकांते रहेता, कोई साथे बोल ता नही, ते सर्व लोकने उगवा माटे करता हता, ते सर्वने ठग्या. हवे तो नित्य थाहार करे , स्त्रीयोना कुंममां बेसे , लाखोगमे लोकोने एक ठा मेलवे ने, चामर विजावे , बत्र धरावे , रूपुं सोनु तथा रत्नना गढ़ मां सिंहासने बेसे . माटे तुं जाणतो होश के, ते वीर , पण ते वीर नथी. मुनि बोल्या. वीर तेवाज . पूर्वे करता तेज करे जे. जे माटे पूर्व एवां कर्म हतां के, तपस्या करीने मौन रहेता, एकांते वनवास सेवतां, त्यारेंज ते कर्म खपे, अने हवे एवां कर्म के, बत्र चामर धरावे, देवता मनुष्यनी पर्षदा मध्ये बेसे, देशना दीये, त्यारें कर्म खपे. इत्यादिक युक्ति यें गोसलाने निरुत्तर करीबागल चाव्या. त्यां हस्ति सांकलें बांध्यो हतो, ते मुनिने देखीने सांकल नांगीने छूट्यो, सर्व लोकं नाता, हाथी आईकुमार ने पगे लागीने वनमां चाल्यो,गयो ते यशवाद नगरमां विस्तार पाम्यो, ते वात राजा श्रेणिकें तथा अनयकुमारे सांजलीने मंत्रिप्रमुख परिवारसहित त्यां प्राव्या. नमस्कार करी मुनिने पूजवा लाग्या, हे जगवन् ! हाथीने बं धनथी केम मूकाव्यो. मुनि बोल्या, ए सांकल त्रोडवी कांड कंठण न ला गी, पण सूत्रनां बार तंतु त्रोडवा घणा मुक्कर लाग्या. राजायें पूयुं. ते के म ? मुनियें आद्यथी पोतानुं वृत्तांत कह्यु. ते सांजलीने राजाने घणो हर्प उपन्यो. अनय कुमारने पण हर्ष उपन्यो, अने विचाओँ के, में प्रतिमा मो कली तेनुं आ फल थयुं . इत्यादिक हर्ष पामता घेर गया. मुनि पण श्री वीरस्वामी पासे जइ, नमस्कार करी, उग्र तप करी. दपक श्रेणि मांझी केव लझान पामी मोदं गया ॥ इति श्री सूत्ररूतांगनियुक्तौ आईकुमारकथा ॥
हवे चोथा पदनो अर्थ कहे . न बोहिलाना परमजिलानी. (बोहि लाना के ) समकितरूप बोधिबीजसमान बीजो कोइ (परमबि के० ) उ कष्ट (लानो के०) लान (न के०) नथी॥ यतः ॥जह चिंतामणि मणिणं, कप्पतरू तरुवराण जह पवरो ॥ तह सम्मत्तं वुत्तं, पवरं सबाग वि गुणा
॥ ॥ परकीण परिकराड, सुराण इंदो गहाण जह चंदो ॥ तह सम्मत्तं पवरं, नणियं सहाण वि गुणा ॥ २ ॥ अमयं सवरसाणं, नरवराण च की मुगीण गणनाहो ॥ तह दंसणपसबं, जागह सबाण वि गुणाणं ॥३॥ जं संमत्त विनत्ता, निरवयं पालिनण ज किरियं ॥ गेविषं पि दु पत्ता, पुणो