________________
३२
दिगंबर जैन. " हे ते नर्कनो रस्तो तेज क्षणे छोड्यो." " एटले ?"
" म्हें तेज वखते एक परमपूज्य साधु पासेयी शीलवत लीधुं."
" हुं हारुं बोलवू समज्यो नहीं. " __ " बरावर सांभळ त्यारे." रुपसुंदरी जरा हिंमत राखी बोलवा लागी. “ते वखते दुर्वासनाना नर्कमा तणाती आ पापिणी न्हासी जवा माटे हारा विचारने संमत थई, परंतु पछीथी म्हारा पूर्वपुन्ये तुरतज म्हने एक साधु, साधु केवा . साक्षात् इश्वरज मळ्या अने पापसमुद्रमां गोथा खाती आ
अभागीणीनी हेमने दया आववाथी हेमणे पोताना उपदेशरुपी हाथी म्हने बचावी. तेज क्षणे आवा पापमां फरी न पडवानु, पति सिवाय अन्य कोई पण पुरुष सार्थ केवळ पापदृष्टिए पण न जोवान म्हें व्रत लीधुं, अने ते प्रमाणे गमे ते थाय तोपण आ जन्ममां ए प्रमाणे वर्तवा म्हारो निश्चय छे."
"रुपसुंदरी, हारी आ बधो गपसप खरी मानुं एवो हुं मूर्ख छ एम तुं माने छे ?" ते अधम बोल्यो. "सिवाय हवे तुं गमे तेवा पतिव्रतना ढोंग करीश तोपण दुनिया ते शुं खलं माननार छे ! बाकी हें परपुरुष तरफ न जोवानो नियम कूतराने हाडकां तरफ, गीधने मुडदां तरफ अने माखीने मळ तरफ न जोवानो नियम लेवा जेवोज छे."
