________________
दशवैकालिके द्वितीयाध्ययनम् ।
एय
तिमि रयणाणि लोगसाराणि परिचश्ण पवश्या । दितो । एगो धम्मपुरिसो सुधम्मसामिणो सयासे कहार पत्र निरकं हिंमंतो लोएए नएइ । एसो सो कार । सो सेहत्ते आयरियं जाइ । मयं अमन ह । यहं न सक्केमि हिया हिसत्तए । यरिएहिं अन आपुर्ति वच्चामो त्ति । न
माकप्पपाजग्गं खित्तं किं एयं न जवइ । जेण अटके मठ वच्चाह । यायरिएहिं जयिं जहा सेहनिमित्तं । न जम अह वीसचा श्रहमेयं लोगं उवा निवारेमि । वि श्रयरिज । विश्ए दिवसे तिमि रयणकोडी तवियाई । उग्घोसावियं नगरे | जहा न दाणं देश | लोगो आग । जयिं चण । तस्साहूं या तिमि कोमी देमि । जो एयाई तिमि परिहर अग्गी पाणियं महिaियं य | लोगो जइ । एएहिं विणा किं सुवसकोमी हिं । अन जइ । तो किं are | दम ति पa । जो वि गिरad पव तेण वि एयाउ तिमि सुवसको - डी परिचत्ता । सच्चं सामि हि लोगो पत्ती । तम्हा अपरिहीणो वि संजमे वि तिमि लोग साराणि अग्गी उदयं महिलाई य परिच्चयंतो चाइ त्ति लन | कृतं प्रसनेति सूत्रार्थः ॥ ३ ॥ समाइ पेहा इत्यादि सूत्रम् ।
समाइ पेदाइ परिवतो, सिया मणो निस्सरई वहिदा ॥ न समदं नावि वि तीसे, इच्चेव तान विश्क रागं ॥४॥
( अवचूरिः ) तस्यैवं त्यागिनः समया आत्मपरतुल्यया प्रेक्षया दृष्टया परित्रजतः संयमे प्रवर्तमानस्य मनः स्यात्कदा चिदचिन्त्यत्वात्कर्मगतेः । संयमगेहाद्द हिर्मुक्तजोगिनः पूर्वी मनुस्मरणादिना अनुक्तनोगिनश्च कुतूहलादिना । न सा मम नायहं तस्या इत्येवं रागं ततस्तस्याः सकाशाद्व्यपनयेत् ॥ ४ ॥
( अर्थ ) हवे साधुने विषयस्मरणादिकथी संयमयी चलित थवानो प्रसंग थावे, तो तेनो सूत्रकार उपाय कहे वे समाइति । ( समाइ के० ) समया एटले परतुल्य अर्थात् काय उपर समान एवी ( पेहाइ के० ) प्रेक्षया एटले दृष्टि करी ( परियंतो के ० ) परित्रजतः एटले चालतो अर्थात् गुरुना उपदेशची संयममां वर्तमान थने द्रव्यादिपरिग्रहनो त्याग करनारा साधुनुं ( मणो के० ) मनः पटले मन पूर्वयुक्त विषयना स्मरणयी तथा जेणें विषयोग पूर्व कम्या नहिं दाय तेनुं विपयोग करवाना कुतूहलथी ( सिया के० ) कदाचित् एटले कर्मगति विचित्र होवाथी को प्रसंगे ( वहिया के० ) बहिः एटले संयमरूप गृहवी बाहिर ( निस्सर के० ) निःसरति एटले नीकळे, तो ते साधु एम चिंतवे के, जेना स्मर
