________________
कालिकाचार्यकथा । तहविहिए भणइ गुरू, जया इथं सदहेज मुहकहरं । विदलइ(लेह) जमगसमग, तया उ तं सरिहि पुरिज्जा ॥५६॥ तेहिं वि तहेच विहिए, पडिहयसत्त ति सा निवस्सुवरि । काउं मुत्तपुरीसे, लत्तं दाउं च झत्ति गया ॥५७॥ गुरु भणइ लेह संपई, जं एअस्सित्ति बलं ता ते । भजिअ कुटुं बंधिअ, निवं च सूरीण अपिति ॥५८॥ अह सो भणिओ गुरुणा, रे रे पाचिट्ठ ! दुट्ट ! निल्लज्ज ! । अणइज्जकजसज्जय !, सज्जमहारज्जपभट्ट ! ॥५९॥ जमणिच्छंतीए साहुणीए विद्धंसणं कयं तुमए । न य मनिओ अ संघो, तेणम्हेहि इमं विहिरं ॥६॥ जो मोहमोहिअमई, भंजेइ साहुणीविमलसीलं ।। सो नबोहिलाभो, अणंतकालं मवे भमए(ई) ॥६॥ किं च इहं चिय जम्मे, जं पत्तो बंधताडणाइदुहं । संघावमाणणापायबस्स कुसुमुग्गमो एसा ॥६२।। नरय-तिरिक्ख कुमाणुस-कुदेवगइममणसंकडावडिओ। जणणंतभवे भमिहिसि, तं पुण विरसं फलं होही ॥६३॥ तह वि कुण निंदणाई पुर्वि आलोइऊण पच्छित्तं । दुहमलहि तरसि जेणं, तं सुणिअ स दूमिओ राया ॥६४॥ तो देसताडिओ सो, दुहेण मरि भिसं भवे भमिही । गुरुपज्जुवासि साही, राया सेसा उ सामंता ॥६५॥ कालयमरीहिं तओ, सा भगिणी संजमे पुणो विगि । आलोइअपडिकतो, सूरी वि सयं गणं वहइ ॥६६॥
इओ य
भरुअच्छि सरिभाणिज्जगा उ बलमित्त-भाणुमित्त ति । ताण ससा भाणुसिरी, तीसे पुत्तो अ घलभाणू ॥६॥ तेहिं मुदा आहूआ, सग पूच्छिम आगया तहिं गुरुणो । बलमाणुमाइपत्ता, नमिउं गुरु तो कहइ धम्म ॥६८॥ पवणपहल्लिरकुवळयदलम्गजललवसुचंचलं जी। तरुणवरतरणिकिरणारुणं व तरलं तरुणभावं ॥६९।। करिकलहकन्नचवलं व, संपयं संपयं मुणेऊण । भो भन्दा ! जिणधम्मे, मा मणय पहु पमाएर ॥७०॥
"Aho Shrutgyanam"
