________________
प्रियदर्शिनी टीका १० ४ गा ६ प्रमादधर्जनेऽगडदत्तदृष्टान्त युष्मान् शीवमेव दासपुर प्रापयिष्यामि । तन्छुत्या-तौ गोकुलादागतो पुरुषौ, अन्ये च घनिनः पान्यास्तेन सह चरिताः ।
तदा जटाजूटमुकुटबिरालकुण्डिकाधारी भस्मोद्धूलितशरीरो योगी भिन: समितिः । स तदाऽगडदत्त वदति-वत्स । गग्वपुरे ममापि गन्तव्यम् , किंतु मत्संनिधौ स्वर्णदीनारा' सन्ति, ते धार्मिक पुरुपै. परमार्थकार्यार्थ दत्ताः, तान् गृहाण, यथाऽह मार्गे निःशङ्कमनसा नजामि । इत्युक्त्वा स तस्मै राजकुमाराय दीनारग्रन्थिका दत्त्वा साथिर सह चलितः। म च गानेन, नृत्येन, गत्या, चेष्टया, सरेण, को म शीघ्र ही शवपुर पहुंचा दूगा । अगडदत्त की इस बात को सुनकर गोकुल से आये हुए वे दोनो पुम्प तथा और भी बहत से पनिक मुसाफिर उसके माय बता से चले।
मार्ग मे चलते ही इनको एक योगी मिला-जिसके मस्तक पर जटा जूट का मुकुट जैमा रग्वा या, त्रिशल एच कुण्डिका जिसके हाय मे थी। भस्म से जिसका समस्त शरीर आच्छादित हो रहा था। उसने अगडदत्तसे कहा वत्स शवपुर मुझे भी जाना है किन्तु मेरेपास सोना महोरे है, उनको कितनेक धार्मिक पुरूपोंने मुझे परमार्थ कार्य के लिये दिया है इसलिये तुम इनको अपने पास रखलो तो-मै निःशक वनकर मार्ग में चलता रहेगा। अगडदत्त ने उसकी बात को मान लिया
और उसके द्वारा दी गई दीनारों की पोटली को अपने पास रथ मे रखलिया । याराजी अर निश्चिन्त होकर अन्य मुसाफिरों के साथ २ आगे २ चलने लगे। योगी तो थे ही इसलिये साय के लोगों को वह આપ કોને હુ જરદીથી શખપુર પહોંચાડી દઈશ અગડદત્તની વાત સાભ ળીને ગોકુળથી માથે થએલા તે બને પુ તેમજ બીજા પણ ઘણા ધનિક મુસાફરે તેની સાથે ચાલ્યા
માર્ગમાં ચાલતા ચાલતા તેમને એક ગી મળે જેના મસ્તક ઉપર મટી જટા હતી, તેના હાથમાં ત્રિશૂળ અને ખપ્પર હતુ તેના આખા શરીરે રાખ ચોળેલી હતી તેણે અગડદત્તને કહ્યું, વત્સ ! મારે પણ શખપુર જવુ છે પરંતુ મારી પાસે સેના મહોરે છે કેટલાક ધનિક પુરુએ પરમાર્થ કાર્ય માટે મને તે આપી છે અને આપ જે આપની પાસે રાખે તે હું નિશ્ચિત રસ્તો કાપીશ અગડદત્ત તેની વાત માની લીધી અને તે સાધુએ આપેલી સોના મહોરની પિટલી પિતાના રથમાં મૂકી ચગી નિશ્ચિત બની બીજા મુસાફરોની સાથે આગળ આગળ ચાલવા લાગે તે ચગી તે હતા જ એટલે ગાનતાન અને
