________________
૧૪૯ (રાગ : યમન) રામનામ તબ જાન્યો, સંતો ! રામનામ તબ જાન્યો; આત્મતત્ત્વ પિછાન્યો, સંતો ! રામનામ તબ જાન્યો. ધ્રુવ કોણ મરે કોણ અવતરે ભાઈ, કોણ જીતે કોણ હારે ? જલકી લહેરી જલસે ઊપજી , કોણ તરે કોણ તારે ? સંતો કાચા કુંભ જળ માંહી ધરિયા, બહાર ભીતર ભર્યા પાણી; ફૂટ્યા કુંભ, જલ જલમેં ભળિયાં, સો ગત વિરલે જાની. સંતો હરિ અથાહ થાહ નહિ પાયો, સાહેર સૂરતા સમાની; ઢીમર જાલ ડાલ ક્યાં કર હિં, મિન હિ હો ગઈ પાની. સંતો ગુરુ બિન જ્ઞાન , રામ બિન બોલે, મિથ્યા બાદ હાવે; કહે કબીર' ગૂંગેકી બાતા, ગૂંગા હોય સો પાવે. સંતો
૧૪૭ (રાગ : ઝીંઝોટી) રામ સુમર, રામ સુમર, રામ સુમર, ભાઈ; રામનામ સુમરન બિન, બૂડત ભવમાંહી. ધ્રુવ બનિતા, સુત, દેહ, ગેહ, સંપત્તિ સુખદાયી; ઈનમેં કછુ નાહી તેરો , કાલ જાત ખાઈ. રામ અજામેલ, ગજ, ગુણિકા, પતિત કર્મ કીનો; સો ભી ઊતર પાર ગયે, રામનામ લીનો. રામ સુકર કુકર કાગ ભયો, તઉ લાજ ન આઈ; રામનામ-અમૃત છાંડ, કાહે વિખ ખાઈ ? રામ ભર્મ-કર્મ તજી નિષેધ, રામનામ લેહીં; જન ‘કબીર' ગુરુપ્રસાદ, રામ કરી સનેહીં. રામ
૧૪૮ (રાગ : સોહની) રામ ન જાને ઓર જાને સે ક્યા હો ? રામ અમીરસ હૈ જિનમાંહી, ઔર દૂજા રસ પીનેસે ક્યા હો ? રામ ભક્ત સોહી હરિ કે ગુન ગાવત, ઔર દુજા ગુન ગાનેસે ક્યા હો ? રામ જાપ સોહિ ગુરુમંત્ર જપે નિત, ઔર જાપ જપનેસે ક્યા હો ? રામ દેખે સો ગુરુ મૂરતિ અખંડિત, ઔર ઠાઠ ઠગબાજીસે ક્યા હો ? રામ જન્મ લિયો હરિ કે ગુન ગાવન, ઔર ગાષ્ટક ગાને સે ક્યા હો ? રામ
કહત કબીરા ' સુનો ભાઈ સાધુ, સુકૃત બિન બહુ જીનેસે ક્યા હો ? રામ | તાહિકે ભગતિ ભાવ, ઉપજત અનાયાસ, જાકી મતિ સંતનસું સદા અનુરાગી હૈ,
અતિ સુખ પાવૈ તાકે દુ:ખ સબ દૂર હોઈ , ઔરહી કાટુકી જિન , નિંદા સબ ત્યાગી હૈ; સંસારકી પાસ કાઠી, પાઈ હૈ પરમપદ, સતસંગહીતે જાકી, ઐસી મતિ જાગી હૈ, | સુંદર કહત તાકો તુરત કલ્યાને હોઈ, સંતનકો ગુન ગહૈ સોઈ બડભાગી હૈ.
૧૫૦ (રાગ : આનંદ ભૈરવી) રામરસપ્યાલા હૈ ભરપૂર, પિયો કોઈ ઘટક-ઘટક-ઘટક ધ્રુવ સદ્ગુરુ શબ્દકી ચોટ, ક્લેજોમેં ખટક; નૂરતસૂરતકી સીડી પકડ કર, ચઢ જાવ સંતો ચટક-ચટક-ચટક.પિયો તનકુ ખોજો, મનકુ ધોજો, ચઢેગા પ્રેમરસ ચટક; ઇસ કાયામેં ચોરકુ પકડો, મનકુ મારો તુમ પટક-પટક-પટક.પિયો સાધક સિદ્ધ કછુવે ન સાધે, ઐસી માયાકી લટક; તીરથ-બીરથ જો કછુ કરના, વો તો મરના ભટક-ભટક-ભટક. પિયો અધર બાંસકો ખેલ રચ્યો હૈ, ચઢે સો શૂરા નટક; દાસ ‘કબીર’ કી જ્ઞાન-ગોદડી, બિછાલો સંતો ઝટક-ઝટક-ઝટક.પિયો
| લાલ લાલ સબ કહે, સબકે પલ્લે લાલ
ગાંઠ ખોલ દેખે નહી, તાતેં ફિરે કંગાલા ભજ રે મના
લાલ મેરે લાલકી, સબ ઘટ રહી સમાય લાલી દેખને મેં ગઈ તો ખુદ ભી હો ગઈ લાલ |
(૮૫)
કબીર