Page Text
________________
છે તે ભાવરૂપ થાય છે. આ નિયમ તો બધી પર્યાયોને : ટીકાકાર આચાર્યદેવ માત્ર નામ કર્મની વાત લાગુ પડે છે તેથી દરેક દ્રવ્યમાં અનાદિથી અનંતકાળ : નથી કરતા પરંતુ દ્રવ્ય કર્મથી વાત કરે છે. ગાથામાં સુધીનો પ્રવાહ ચાલુ છે.
• જીવના સ્વભાવના પરાભવની વાત લીધી છે. હવે
• નામ કર્મમાં જીવના સ્વભાવનો ઘાત અર્થાત્ અહીં વિભાવ પર્યાયની વાત લેવી છે તેથી તે :
• પરાભવ કરવાનું નિમિત્તપણું પણ નથી. ઘાતિકર્મો પર્યાયને મોહ (દર્શન મોહનીય દ્રવ્યકર્મ) સાથે :
* નિમિત્તરૂપે જીવના સ્વભાવનો ઘાત કરે છે તેથી મિલન અર્થાત્ સંબંધ છે તેમ કહ્યું છે. પરમાણુ અને : ટીકાકાર આચાર્યદેવ દ્રવ્યકર્મની જ વાત કરે છે. ચાર સ્કંધનો દૃષ્ટાંત આપે છે. બે પરમાણુ ભેગા થાય : અઘાતિકર્મો આયુ, નામ, ગોત્ર અને વેદનીય છે. તો સ્કંધની રચના થાય. જો પરમાણુ છૂટા રહે તો કે તેના ઉદય અનુસાર જીવને શરીર અને સંયોગો સ્કંધની રચના ન થાય. તે રીતે જીવ દ્રવ્ય કર્મ સાથે કે પ્રાપ્ત થાય છે. શરીરમાં નામ કર્મની મુખ્યતા છે. સંબંધમાં આવે તો પોતાના પરિણામમાં રાગ-દ્વેષ- કે તેથી આ ગાથામાં નામ કર્મથી વાત લીધી છે. મોહ થાય છે. જીવ જો કર્મના ઉદયમાં ન જોડાય :
જીવના સ્વભાવનો ઘાત એવો શબ્દ સાંભળતા તો રાગાદિન થાય. જો રાગ થાય છે તો તે મનુષ્યાદિ :
: સૌ પ્રથમ તો આંચકો આવે છે કારણકે સ્વભાવનો પર્યાયનું કારણ થાય છે. જો શુદ્ધ પર્યાય પ્રગટે છે :
: પરાભવ કોઈ રીતે શક્ય જ નથી. જેવો શુદ્ધ સ્વભાવ તે ગતિનું કારણ થતી નથી.
: છે એવી શુદ્ધ પર્યાય પ્રગટ ન થાય અને સ્વભાવનો - ગાથા - ૧૧૭
: ઘાત થયો એમ કહેવામાં આવે છે. અશુદ્ધ પર્યાયની
: પ્રગટતા એ સ્વભાવનો પરાભાવ છે. અહીં દ્રવ્યકર્મ નામાખ્ય કર્મ સ્વભાવથી નિજ જીવદ્રવ્ય-સ્વભાવને
• પોતાના સ્વભાવ વડે જીવના સ્વભાવનો પરાભવ અભિભૂત કરી તિર્થય, દેવ મનુષ્ય વા નારક કરે. ૧૧૭. * કરે છે એમ કહેવામાં આવ્યું છે. આ નિમિત્તનું કથન ત્યાં “નામ' સંજ્ઞાવાળ કર્મ પોતાના સ્વભાવ વડે : છે. ત્યાં ઉપાદાન કારણ જીવ પોતે છે. પોતે પોતાને જીવના સ્વભાવનો પરાભવ કરીને, મનુષ્ય,
: ભૂલીને પરનો આશ્રય કરે છે ત્યારે વિભાવ ઉત્પન્ન તિર્યંચ, નારક અથવા દેવ (એ પર્યાયોને) કરે : " છે.
અમૃતચંદ્રાચાર્ય દીવાનો દૃષ્ટાંત આપે છે.
: દીવો તેમનો નાશ કરીને પ્રકાશ આપે છે. દીવાના કુંદકુંદાચાર્ય દેવ આ ગાથામાં મનુષ્યાદિ :
; સ્થાને દ્રવ્ય કર્મ છે. ઘાતિ કર્મો છે. તેના સ્થાને પર્યાયના કારણરૂપે નામકર્મની વાત લે છે. આગલી :
: જીવનો સ્વભાવ છે. ઘાતિ કર્મો જીવના સ્વભાવનો ગાથામાં માત્ર રાગ-દ્વેષ ક્રિયાને જ મનુષ્યાદિ :
અભ્યાદિ : નાશ કરે છે. પ્રકાશના સ્થાને મનુષ્યાદિ પર્યાયો પર્યાયના કારણરૂપે દર્શાવી હતી. ૧૧૬ ગાથાનો : છે. અઘાતિકર્મો એ રીતે મનુષ્ય પર્યાયને પ્રગટ કરે ભાવ સમજવા માટે આપણે જે પૂર્વ ભૂમિકા તેયાર : છે. દૃષ્ટાંતમાં દીવો આ બન્ને કાર્ય કરે છે તેમ કરી હતી તેમાં રાગના ફળ સ્વરૂપે અઘાતિકર્મ અને સિદ્ધાંતમાં દ્રવ્યકર્મ જીવના સ્વભાવનો પરાભવ તેના ઉદય અનસાર મનષ્ય ગતિ એ આખી કારણ- : કરીને મનષ્યાદિ પર્યાય પ્રગટ કરે છે. હવે જ્યારે કાર્યની (નિમિત્ત-નૈમિત્તિક સંબંધની) ભૂમિકા : દ્રવ્ય કર્મના બે ભેદનો વિચાર કરીએ ત્યારે આપણે સમજી લીધી છે. તેથી એ અપેક્ષાએ આ ; ઘાતિ કર્મો સ્વભાવનો ઘાત કરે છે અને અઘાતિ ગાથામાં નવીનતા નથી. પરંતુ ટીકાકાર આચાર્યદેવ : કર્મો શરીરની રચના કરે છે. એવું આપણા લક્ષમાં કઈ રીતે સમજાવે છે તે લક્ષમાં લઈએ. : આવે છે. ૯૨
જ્ઞેયતત્વ - પ્રજ્ઞાપના
| SR No. | 008329 |
| Book Title | Pravachansara Piyush Part 2 |
| Original Sutra Author | Kundkundacharya, Amrutchandracharya |
| Author | Himmatlal Jethalal Shah |
| Publisher | Grand Rapid America Mumukshu Mandal America |
| Publication Year | 2006 |
| Total Pages | 268 |
| Language | Gujarati |
| Classification | Book_Gujarati, Discourse, Philosophy, & Religion |
| File Size | 1 MB |