Page Text
________________
મૂળભૂત ભૂમિકા સમજાવવાનો આશય છે. અજ્ઞાની : તેની પર્યાયનું કર્તાપણું અને ભોક્તાપણું પણ એક જીવ પણ પરથી, શરીરથી જુદો રહીને જ શરીરને જ સમયે છે. અર્થાત્ જીવ શુદ્ધ કે અશુદ્ધ જે કાંઈ જાણે છે પરંતુ તેવા ભિન્નપણાનો તેને ખ્યાલ નથી. • પર્યાયને કરે છે તેનું ફળ તે જીવ તે જ સમયે ભોગવે ખરેખર તો જ્ઞાન કઈ રીતે કામ કરે છે તેનો તે ' છે. શુદ્ધ પર્યાય અતીન્દ્રિય આનંદને આપનારી છે અજાણ છે. શેય જ્ઞાયક સંબંધ થતાં જોયો જ્ઞાનમાં : જ્યારે અશુદ્ધ પર્યાય તેને દુઃખરૂપે અનુભવાય છે. આવી ગયા એવું લાગે છે. “શેયે પવિષ્ટ ન” અર્થાત્ : આટલી વાત છ દ્રવ્યોને લાગુ પડતા સિદ્ધાંતની કરી. જ્ઞાન શેયમાં પ્રવેશતું નથી અને શેય જ્ઞાનમાં આવતા : હવે જીવની વિશેષતા શું છે તે વિચારીએ. નથી એવો જે પૂર્વાર્ધ તેનાથી તે અજાણ છે. આ ; વાત જ મુખ્ય રાખીને સંબંધ જોવાના છે. :
જીવ અનાદિકાળથી મોહ-રાગ-દ્વેષ કરે છે ભિન્નપણાના ભોગે સંબંધ ન જોવાય. ભિન્નપણાનો :
જો . તેથી તે તેની સ્વાભાવિક ક્રિયા છે એવું માનવાનું વિવેક ન રહે તો બે દ્રવ્યોને એક માનવારૂપ :
• મન થાય પરંતુ તે જીવની ભૂલ છે. તે નૈમિત્તિક મિથ્યાત્વનો પ્રસંગ આવે. શરીર તે શું છે એવી : પરિણામ છે. તેમાં નિયમભૂત નિમિત્ત દ્રવ્ય કર્મનો માન્યતા હોય ત્યાં તેના પરિણામનું કર્તાપણું અને : ઉદય છે. જીવને દ્રવ્યકર્મો સાથે અનાદિકાળથી ભોક્તાપણું પણ અવશ્ય માનવામાં આવે છે. આ : ઉભયબંધ છે. જે કર્મો ઉદયમાં આવે છે તે ખરી રીતે અજ્ઞાની જીવ માને છે કે હું કર્તા અને પરદ્રવ્યના જાય છે અર્થાત્ તે જીવથી જુદા પડી જાય છે, ગમે પરિણામ તે મારું કાર્ય છે. તેને કર્તા કર્મ પ્રવત્તિ તેટલા દ્રવ્યકર્મો જીવની સાથે બંધાયેલા હોય તો કહે છે. તેની તે માન્યતા સમયે પણ તે પરનું કાર્ય : પણ તે કર્મો ખરી જાય તેથી કયારેક એક સમય તો કરી શકતો જ નથી તે કર્તા થઈને પોતાના : એવો જરૂર આવે કે જ્યારે બધા કર્મો એ રીતે જુદા વિભાવ પરિણામને જ કરે છે.
: પડી જાય અને કોઈ કર્મ જીવની સાથે બંધાયેલું ન
હોય. જો એવી સ્થિતિ આવે તો જીવનો વિભાવ અજ્ઞાનીની ભૂલ સમજવા માટે : અટકી જાય. જીવ પોતે અજ્ઞાની રહેવા માગે છે. અમૃતચંદ્રાચાર્યદેવે કળશ ૪૯માં સિધ્ધાંત સમજાવ્યો :
* દરેક સમયે નવા વિભાવો કરવા માગે છે. તેથી છે. વ્યાપક અને વ્યાપ્યપણું એક જ પદાર્થમાં દ્રવ્ય : "
* કર્મોદય ન રહે એવી સ્થિતિ તેને ન ગમે તેથી તે અને પર્યાય વચ્ચે હોય છે. દ્રવ્ય વ્યાપક-પર્યાય :
: દરેક સમયે નવા કર્મો બાંધે છે. જીવની માફક વ્યાપ્યા. દ્રવ્યકર્તા અને પર્યાય તેનું કર્મ. દ્રવ્ય ભોક્તા
- પુદ્ગલમાં પણ વૈભાવિક શક્તિ છે. તે અનુસાર થઈને પોતાની તે પર્યાયને ભોગવે છે. આ સિદ્ધાંતને
જીવના વિભાવને નિમિત્ત બનાવીને તે ક્ષેત્રે રહેલી સાચા અર્થમાં સમજતા તેને ખ્યાલ આવે છે કે બે
કાશ્મણ વર્ગણ દ્રવ્યકર્મરૂપે પરિણમીને જીવની સાથે પદાર્થ વચ્ચે એવો કર્તા કર્મ સંબંધ કયારેય શક્ય
• બંધાય છે. જીવના વિભાવ અનુસાર દરેક સમયે બની શકે નહીં.
: સાત પ્રકારના (આયુષ્ય કર્મ સિવાયના) દ્રવ્યકર્મો પર્યાયનો કાળ જ એક સમય હોવાથી તે ; બંધાય છે. તે કર્મો પણ સ્થિતિ અને અનુભાગ પર્યાયને જો ભોગવવાની હોય તો તે સમયે જ : બંધરૂપે જીવની સાથે રહેલા છે. તેમના સ્થિતિ બંધ ભોગવી શકાય. આ રીતે જ્યારે એક પદાર્થમાં કર્તા : અનુસાર જીવની સાથે ઉભયબંધરૂપે રહ્યા બાદ અને ભોક્તાપણાનો વિચાર કરીએ ત્યારે ત્યાં સમય સમય પૂરો થતાં તે ઉદયમાં આવીને જીવને ફળ ભેદ શક્ય જ નથી. બન્ને એક જ સમયે હોય છે એ ' આપીને જીવથી જાદા પડી જાય છે, જુના કર્મોનો વાત નક્કી થાય છે. જીવ પણ એક દ્રવ્ય છે માટે : ઉદય, જીવનો વિભાવ અને નવા દ્રવ્ય કર્મનો બંધ
શેયતત્ત્વ - પ્રજ્ઞાપન
| SR No. | 008329 |
| Book Title | Pravachansara Piyush Part 2 |
| Original Sutra Author | Kundkundacharya, Amrutchandracharya |
| Author | Himmatlal Jethalal Shah |
| Publisher | Grand Rapid America Mumukshu Mandal America |
| Publication Year | 2006 |
| Total Pages | 268 |
| Language | Gujarati |
| Classification | Book_Gujarati, Discourse, Philosophy, & Religion |
| File Size | 1 MB |