Page Text
________________
જ્ઞાનીના જ્ઞાનની વાત જ્યારે વિચારીએ ત્યારે : જ્ઞાનને અર્થ વિકલ્પાત્મક કહ્યું છે. અર્થ એટલે સ્વ તેને સમ્યગ્નાન છે એટલું કહેવું પર્યાપ્ત છે. પરંતું અને ૫૨ એવા સમસ્ત પદાર્થો. વિકલ્પ અર્થાત્ તે વાત જ્યારે ચૈતન્ય ગુણના પરિણામ સાથેના ભેદપૂર્વક જાણપણું. અહીં તે જ્ઞાન વસ્તુના ભેદ સંબંધરૂપે વિચારીએ ત્યારે ત્યાં વિશેષ સ્પષ્ટતાની પ્રભેદને પણ જાણે છે એ રીતે ન લેતા તે જ્ઞાનમાં જરૂર રહે છે. જ્ઞાનીની બે પ્રકારની પરિણતિ છે. સ્વ અને ૫૨નું ભેદજ્ઞાન વર્તે છે એ અર્થ યોગ્ય છે. એક સવિકલ્પદશા અને બીજી નિર્વિકલ્પ દશા. આ રીતે જ્ઞાનીને નિરંતર ભેદજ્ઞાન વર્તે છે એમ જાણવું. અહીં જ્ઞાનીના જ્ઞાનને સ્વ-૫૨ પ્રકાશકરૂપે
:
:
દર્શાવ્યું છે તેની પાછળનું પ્રયોજન એ છે કે નિર્વિકલ્પ અનુભૂતિ સમયે તો જ્ઞાન ચેતના છે પરંતુ સવિકલ્પ
દશા સમયે પણ જ્ઞાનીને જ્ઞાયકની જ મુખ્યતા છે. ત્યાં ૫૨ દ્રવ્યના જાણપણાને કારણે કોઈ દોષ આવતો નથી. તેથી જ્ઞાનની પર્યાયમાં શેયાકા૨ જ્ઞાનથી વાત લેવામાં આવી છે.
અહીં એ વાત લક્ષમાં લેવા જેવી છે કે
જ્ઞાનીને નિરંતર જ્ઞાન ચેતના છે. ત્યાં સવિકલ્પ અને નિર્વિકલ્પ દશાના ભેદ નથી. રુચિપૂર્વક
અસ્થિરતાનો રાગ જ્યારે બાહ્ય વિષયમાં લાગેલો છે ત્યારે તેને તે વિષયને ભોગવવાનો ભાવ (અસ્થિરતાનો) છે તેથી જ્ઞાનીને સવિકલ્પદા સમયે કર્મફળ ચેતના અર્થાત્ અજ્ઞાન ચેતના હશે અને જ્ઞાન ચેતના નહીં હોય એવું માનવાનું મન થાય પરંતુ તેમ નથી.
:
સમયસાર ગા.૭૫માં જ્ઞાનીની વ્યાખ્યા બાંધતા તે જ્ઞાની સ્વને જાણે છે તેમ ન લેતા એમ લીધું કે જે દ્રવ્યકર્મ અને નોકર્મના પરિણામને ક૨તો નથી. ત્યાં અજ્ઞાની પોતાને પ૨નો કર્તા ભોક્તા માનતો હતો તેના સ્થાને પોતાને ૫૨ પ્રકાશક માને
જ્ઞાનીને સ્વ અને ૫૨ વચ્ચે અસ્તિ-નાસ્તિ છે, બે વચ્ચે અત્યંત અભાવ છે, તે વાત બરોબર લક્ષમાં છે. માત્ર જ્ઞાનમાં બેનું જાદાપણું છે એમ નહીં પરંતુ
...
છે એવી અપેક્ષા લીધી છે. ત્યાં અજ્ઞાન દૂર થયું તેથી
તેણે ભેદજ્ઞાનનો પ્રયોગ કર્યો છે. દેહાધ્યાસ છોડીને જ્ઞાયકમાં હુંપણું સ્થાપ્યું છે. મિથ્યાત્વનો અભાવ હોવાથી પદ્રવ્યમાં કર્તા ભોક્તાપણાનો તેને અભાવ છે. બાહ્ય વિષયો ભોગવાતા જ નથી. બાહ્યમાંથી
જ્ઞાનીએ ૫૨ સાથેના દોષિત સંબંધને છોડીને નિર્દોષ સંબંધ માન્યા તેથી જ્ઞાની એવી વાત ખ્યાલમાં લેવામાં આવે છે. ત્યાં જ્ઞાની પોતાને જાણે છે તે સંદર્ભ લીધો જ નથી. પદ્રવ્યના જ્ઞાતાપણા સાથે સ્વના
સુખ આવતું જ નથી. મને મારા પરિણામોનું જાણપણાની વાત આવી જાય છે. એ પ્રમાણે જ્ઞાનીનું કર્તાપણું અને ભોક્તાપણું છે એવી નિઃશંકતા છે
જ્ઞાન સ્વ-૫૨ બન્નેને જાણે છે તે નિર્દોષતા છે.
અર્થ વિકલ્પજ્ઞાન શબ્દ દ્વારા આચાર્યદેવના ભાવને સ્પષ્ટ ક૨વા માટે પં. હિંમતભાઈએ કૌસમાં
તેથી ભલે તેની દશામાં અસ્થિરતાનો રાગ હોય તોપણ તે સમયે બાહ્યમાં હિતબુદ્ધિ નથી. સવિકલ્પ દશા તે દુઃખરૂપે વેદાય છે. ત્યાં અતીન્દ્રિય આનંદનો અભાવ છે તેથી તો તે સવિકલ્પ દશા છોડીને ફરી નિર્વિકલ્પ થાય છે. આ પ્રમાણે વસ્તુ સ્થિતિ હોવાથી સાધકને નિરંતર જ્ઞાન ચેતના જ વર્તે છે. સવિકલ્પ દશા તેને દુઃખરૂપે જ અનુભવાય છે.
:
:
લખ્યું છે કે ‘સ્વ-૫૨ પદાર્થોનું ભિન્નતાપૂર્વક યુદ અવભાસન'' આ શબ્દો દ્વારા જ્ઞાનની સવિકલ્પદશાનું વર્ણન કરીને તે સમયે પણ જ્ઞાન ચેતના હોય છે એમ ગર્ભિત સૂચન કર્યું છે. પર પ્રકાશક જ્ઞાન સમયે જેને જ્ઞાયકની મુખ્યતા છે તેને સ્વ પ્રકાશક જ્ઞાનમાં જ્ઞાન ચેતના હોય તે સહજપણે આવી જાય છે. હવે જ્ઞાનીની નિર્વિકલ્પ અને જ્ઞેયતત્ત્વ - પ્રજ્ઞાપન
આ ભૂમિકા પણ ખ્યાલમાં રાખીને હવે આપણે જ્ઞાનીનું જ્ઞાન કેવું છે તે જોઈએ. આચાર્યદેવે
૧૧૦
| SR No. | 008329 |
| Book Title | Pravachansara Piyush Part 2 |
| Original Sutra Author | Kundkundacharya, Amrutchandracharya |
| Author | Himmatlal Jethalal Shah |
| Publisher | Grand Rapid America Mumukshu Mandal America |
| Publication Year | 2006 |
| Total Pages | 268 |
| Language | Gujarati |
| Classification | Book_Gujarati, Discourse, Philosophy, & Religion |
| File Size | 1 MB |