Page Text
________________
એ વાત સાચી છે. પરંતુ આની તો શેયથી જ્ઞાન : અંદરમાં જાય છે. અનુભૂતિ થાય છે. જેને એવી થાય છે એવી માન્યતા છે. જ્ઞાન શેયના સહારાનું : અનુભૂતિ થાય એને જ પરમાત્મ પદની શક્યતા નથી. જ્ઞાયક છે માટે જાણવાનું કાર્ય થાય છે. જ્ઞાન છે. શેયાર્થ પરિણમન અર્થાત્ શેયમાં જ જયાં સુધી જ્ઞાનના સહારાનું છે. આપણો અનુભવ છે કે જે ; હિતબુદ્ધિપૂર્વકનું રોકાણ છે ત્યાં સુધી અનુભવ નથી. વિષયને જાણવો હોય તેમાં ઉપયોગ મૂકીએ ત્યારે : અનુભવ નથી તો મુક્તિ નથી. તે જણાય છે. ઈચ્છા અનુસાર વિષયની પસંદગી :
૪૨ ગાથાના ભાવાર્થમાં આચાર્યદેવ જ્ઞાનનું કરીએ છીએ તે વાતને ગૌણ કરીએ તો ઉપયોગ :
: સાચું સ્વરૂપ દર્શાવે છે. નિર્વિકાર સહજ આનંદમાં મૂકવાથી જ પરદ્રવ્ય જણાય છે એવો પણ સિદ્ધાંત
: લીન રહીસહજપણે જાણ્યા કરવું તે જ જ્ઞાનનું સ્વરૂપ નથી. પરમાત્મા લોકાલોકને ઉપયોગ મૂક્યા વિના
* છે. અહીં નિર્વિકલ્પ દશા અને તેના ફળ સ્વરૂપ જ જાણે છે. વળી વચનામૃતમાં આવે છે કે તારે ?
• આનંદની વાત લીધી છે. નિર્વિકલ્પ દશા કહેતા પરદ્રવ્ય જાણવા હોય તો પણ સ્વભાવ સન્મુખ થા. :
: સહજપણે આપણે સાધકને યાદ કરીએ છીએ. અર્થાત્ વિષય અનુસાર જ્ઞાન નથી થતું પરંતુ જ્ઞાનના :
; સાધકને સવિકલ્પ-નિર્વિકલ્પ દશા હોય છે. પરંતુ ઉઘાડ અનુસાર જ્ઞાન થાય છે. જ્ઞાનનો સાચો ઉઘાડ :
: અહીં પરમાત્મદશાની વાત લેવી છે. કારણકે અહીં તો જ્ઞાયકના આશ્રયે જ થાય છે.
: તે સમયે પરદ્રવ્યોને સહજપણે જાણ્યા કરે છે એમ સમગ્ર રીતે વિચારતા ખ્યાલ આવે છે કે : લીધું છે. સાધકને નિર્વિકલ્પ દશા સમયે પરદ્રવ્ય અચેતન પદાર્થોમાં જ્ઞાન અને સુખ નથી. તેથી તેને . જરાપણ જાણતા નથી. અવલંબતા જીવને જ્ઞાન અને સુખ નથી. આવો જ ભાવ રાજમલજીએ સમયસાર કળશ ટીકામાં લીધો :
સહજપણે જાણવામાં પણ બે પ્રકાર લક્ષમાં છે.
: લેવા. રાગ દ્વેષ વિના પરનું જાણપણુ થાય છે. અર્થાત્
: પરમાત્માને શેયાર્થ પરિણમન નથી. વળી પારદ્રવ્યને આચાર્યદેવ આ બધી ગાથાઓ માં -
: જાણવા માટે બાહ્યમાં ઉપયોગ મૂકવો પડતો નથી. કેવળજ્ઞાનનો મહિમા કરાવવા માગે છે. તેની :
1. પરમાત્મા સર્વથા અંતર્મુખાકાર થયા છે ત્યારે જ સાથોસાથ વિભાવ ભાવની નિરર્થકતા દર્શાવતા જાય :
: અલ્પજ્ઞતાનો અભાવ થઈને સર્વજ્ઞતા પ્રગટ થઈ છે. છે. વીતરાગતાની પ્રાપ્તિ પછી જ સર્વજ્ઞતા પ્રગટે : અલ્પજ્ઞતા છે ત્યાં સુધી મુખ્ય-ગૌણ છે. ત્યાં સુધી છે. અનેક પદાર્થમાંથી કોઈ એકને જાણવા હોય :
હાલ : ઉપયોગ મૂકવાની વાત છે. સર્વજ્ઞતા થતાં સ્વ-પર તો મુખ્ય ગૌણ કરવું જ પડે, ત્યાં રાગ-દ્વેષ દાખલ : આખું વિશ્વ સહજપણે જણાય છે. કયાંય ઉપયોગ થાય છે. એ જ વાત બીજી રીતે વિચારીએ તો ખ્યાલ :
* મૂકવાનો નથી. આવે કે જયાં રાગની ભૂમિકા છે ત્યાં સુધી મુખ્ય : ગૌણ છે. તે અનુસાર વિષયની પસંદગી છે. તે : - ગાથા - ૪૩ પ્રમાણે ઉપયોગ અલ્પજ્ઞરૂપે કાર્ય કરે છે. જયારે રાગ : ભાખ્યાં જિને કર્મો ઉદયગત નિયમથી સંસારીને, સર્વથા અભાવને પ્રાપ્ત થાય છે ત્યારે હવે મુખ્ય- '
- તે કર્મ હોતાં મોહી-રાગી-દ્વેષી બંધ અનુભવે. ૪૩. ગૌણ કરવાપણુ રહ્યું નહીં. જીવ હિતબુદ્ધિપૂર્વક : સંપૂર્ણપણે પોતાના સ્વભાવમાં સ્થિત થાય છે ત્યારે : (સંસારી જીવન) ઉદય પ્રાપ્ત કમ સર્વજ્ઞતા પ્રગટ થાય છે. બાહ્ય વિષયનો પ્રેમ છોડે, ; (જ્ઞાનાવરણીયાદિ પુદ્ગલ કર્મના ભેદો) નિયમથી તેની નિરર્થકતા ભાસે ત્યારે તો સૌ પ્રથમ ઉપયોગ : જિનવર વૃષભોએ કહ્યા છે. જીવ તે કર્માશો
જ્ઞાનતત્વ – પ્રજ્ઞાપના
| SR No. | 008328 |
| Book Title | Pravachansara Piyush Part 1 |
| Original Sutra Author | Kundkundacharya, Amrutchandracharya |
| Author | Himmatlal Jethalal Shah |
| Publisher | Grand Rapid America Mumukshu Mandal America |
| Publication Year | 2006 |
| Total Pages | 172 |
| Language | Gujarati |
| Classification | Book_Gujarati, Discourse, Philosophy, & Religion |
| File Size | 1 MB |