Page Text
________________
બાધા સહિત છે. જે સુખનો અનુભવ છે તે કર્મોદયનું : અને ઈન્દ્રિય દુઃખ તો દુઃખરૂપ લાગે છે. તે છોડવા ફળ છે. શાતા-અશાતા વેદનીય કર્મો તેનો : જેવા લાગે છે. અને તેના છોડવા માટેના પ્રયત્નો અબાધાકાળપૂર્ણ કરીને સમયે સમયે ઉદયમાં આવ્યા છે પણ કરે છે. ઈન્દ્રિય સુખમાં તેને મઝા પડે છે. પોતાને જ કરે છે તેથી પુણ્યોદય અનુસાર ભવ્ય બંગલો : સુખનો અનુભવ થાય છે માટે તેની મધલાળ છૂટતી બંધાવીને રહેવા જાય ત્યાં અશાતાના ઉદય અનુસાર : નથી. માત્ર એટલું જ નહીં પરંતુ પોતાને થતો સુખનો ધરતીકંપમાં આખો બંગલો પત્તાના મહેલની જેમ : અનુભવ તેના મિથ્યાત્વને દઢ કરે છે. હું બાહ્ય વિષયો ધરાશાયી થઈ જાય માટે ઈન્દ્રિય સુખ વિચ્છિન્ન છે. : ભોગવી શકુ છું અને તેને ભોગવતા સુખ થાય છે તે ઈન્દ્રિય સુખમાં અનેક પ્રકારના હિનાધિકતાના . એવી માન્યતા અજ્ઞાની જીવને છે. હવે બાહ્ય વિષયને ભેદો થયા કરે છે કારણકે પુણ્યના ઉદયોમાં તેની ભોગવતા જેને સુખનો અનુભવ થાય છે તેને અનુભાગ શક્તિ તે પ્રકારની હોય છે માટે આ સુખ કે પોતાની માન્યતા ખોટી હતી એવું વિચારવાનો વિષમ છે.
: અવકાશ જ ન રહે. પરંતુ તે પોતાની ઊંધી માન્યતાને આપણા વિચાર માટે સૌથી ઉપયોગી વાત : પુષ્ટ કરે છે. આચાર્યદેવ સુખની પ્રવૃત્તિને દુ:ખથી એ છે કે એ સુખ બંધનું કારણ છે. જીવ જયારે : છૂટવાના ક્ષણિક ઈલાજરૂપે દર્શાવે છે. તે ખોટો વિષયોનો ઉપભોગ કરી રહ્યો છે ત્યારે તે વિષયને : ઈલાજ છે એવું દર્શાવવા માગે છે. આ હેતુને લક્ષમાં ભોગવવાનો ભાવ હોય છે. તે ભાવ જીવને નવા : રાખીને આ બધી ગાથાઓમાં આચાર્યદેવે અનેક કર્મબંધનું કારણ થાય છે. તેથી આ સુખની પ્રવૃત્તિની : પ્રકારની ન્યાય-યુક્તિ આપીને એ વાત દઢ કરાવી સાથે બંધના કારણો વણાયેલા છે. ભોગવટાનો ' છે. ઈન્દ્રિય સુખએ સુખ નથી પરંતુ દુ:ખ છે, ભાવ વર્તમાનમાં નવીન કર્મબંધ તો કરે જ છે. પોતે કે વર્તમાનમાં દુ:ખરૂપ છે અને ભવિષ્યના અનંતકાળ વર્તમાનમાં તો પોતાના વિભાવના કારણે દુઃખનો : માટે દુ:ખના કારણરૂપ છે એવું સમજાવ્યું છે. અનુભવ કરે જ છે. પરંતુ નવા બંધાયેલા દ્રવ્યકમો : જ્ઞાનીનું જ્ઞાન જે રીતે વસ્તુના સ્વરૂપને, જયારે ભવિષ્યમાં ઉદયમાં આવશે ત્યારે જીવને તેના '
: વસ્તુની વ્યવસ્થાને લક્ષમાં લે છે. તે રીત સાચી છે તરફ આકર્ષાને ફરીને તેના દુ:ખના કારણો થશે. •
• માટે પાત્ર જીવે પણ તે રીતે વિચારવાની ટેવ પાડવી આ વાતને લક્ષમાં લેવાથી સમજી શકાય છે કે સુખની :
જરૂરી છે. જ્ઞાનીની વાત સાચી છે. એમ પ્રથમ પ્રવૃત્તિ ખરેખર દુઃખના કારણરૂપ છે.
: પોતાના બહિર્લક્ષી જ્ઞાનમાં, અનુમાન જ્ઞાનમાં, ગાથા - ૭૭
': નક્કી કરવું જોઈએ પરંતુ એટલું જ પર્યાપ્ત નથી.
- પોતાને એ પ્રવૃત્તિઓ દુઃખરૂપે અનુભવમાં આવે નહિ માનતો - એ રીત પુણ્ય પાપમાં ન વિશેષ છે,
તે જરૂરી છે. આ પ્રકારનું ભાવભાસન આત્મકલ્યાણ તે મોહથી આચ્છન્ન ઘોર અપાર સંસારે ભમે. ૭૭. માટે ઉપયોગી છે. એ સુખરૂપ ન લાગે તેમાં રસ ન એ રીતે પુણ્ય અને પાપમાં તફાવત નથી એમ : આવે એટલેથી અટકવા જેવું નથી. તે દુઃખરૂપ લાગે જે નથી માનતો, તે મોહાચ્છાદિત વર્તતો થકો : તે જરૂરી છે. ઘોર અપાર સંસારમાં પરિભ્રમણ કરે છે.
ઈન્દ્રિય દુઃખ તો દુ:ખરૂપ લાગે જ છે પરંતુ ચાલુ વિષયને આચાર્યદેવ આ ગાથામાં સંકેલી : જયારે ઈન્દ્રિય સુખ પણ દુઃખરૂપ લાગે ત્યારે તે લે છે. આર્યવૃત્તિવાળા પાત્ર જીવને અશુભ ભાવો : પોતાની ઊંધી માન્યતાને પડકાર કરશે. બાહ્યમાંથી ૧૪૪
જ્ઞાનતત્વ – પ્રજ્ઞાપુના
| SR No. | 008328 |
| Book Title | Pravachansara Piyush Part 1 |
| Original Sutra Author | Kundkundacharya, Amrutchandracharya |
| Author | Himmatlal Jethalal Shah |
| Publisher | Grand Rapid America Mumukshu Mandal America |
| Publication Year | 2006 |
| Total Pages | 172 |
| Language | Gujarati |
| Classification | Book_Gujarati, Discourse, Philosophy, & Religion |
| File Size | 1 MB |