________________
મને પણ વ્રજની એક ભૂલી પડેલી ગોપી સમજી તારા વિરહનું મારું દુઃખ દૂર કર.”
આવા આવા ભાવો આવતા ત્યારે તે ગદ્ગદિત થઈ જતા. “પ્રભુ પ્રભુ' કહી ડૂસકે ડૂસકે રડી પડતા. આમ હદય જ્યારે અંદરની લગનથી પ્રભુને પિકારે છે ત્યારે તે હદય પ્રભુ પ્રત્યે જ ઢળી જાય છે; એને સંસારના સુખ નીરસ અને તુછ લાગે છે. નાનચંદભાઈનું પણ તેમ જ બન્યું. એકાંતસેવન, “શ્રીકૃષ્ણ શરણં મમ'ને સતત જાપ અને વાસના તથા જીભ પર વિજય મેળવી એમણે પિતાનું હૃદય સેવાભક્તિમાં પૂરેપૂરું સ્થિર કરી દીધું.
ભગવાનની સાકાર સેવાભક્તિનું વર્ણન કરતાં તેઓ કહે છે કેઃ “પૂજામાં હું શ્રીકૃષ્ણની છબી રાખતો. આ છબીને ભગવાનરૂપ ગણીને તેને સાકર-શીંગ વગેરેને પ્રસાદ ધરાવતે. વાડીમાંથી ફૂલ વીણી લાવીને તેની માળા બનાવીને પહેરાવતો. ઘીનો દીવો કરતો. સાંજે બે માઈલ ચાલીને શ્યામલાલ બાવાના મંદિરે ધંધુકા જત, સેવાપૂજ અને દર્શન વખતે હું એકતાન બની જતો. દર્શન ટાણે આંખમાંથી અશ્રુ ટપક્યાં કરતાં. શ્રીકૃષ્ણ શરણં મમ”નું ઉચ્ચારણ ઘડી પણ એમાંથી બંધ થતું જ નહિ. રાત્રીના સૂતાં સૂતાં પણ મનમાં સેવા અને દર્શનનું રટણ ચાલતું. તંદ્રા જેવી સ્થિતિમાં મારી અંતરની ભાવના અને કલ્પનાનું દર્શન થતું, જાણે કે શ્રી શ્યામલાલ બાવાની મૂર્તિરૂપે અને સ્વરૂપે શ્રીકૃષ્ણ પ્રભુની ઝાંખી કરતો. શ્યામલાલ બાવાની મૂર્તિ મારી સામે ખડી થતી. આ મૂર્તિને શણગાર ધરવો, ફૂલની માળા પહેરાવવી, હીંડોળે બેસાડી ઝુલાવવા, થાળ ધરવો, કેસુડાંને રંગ તથા અબીલ ગુલાલ ઉડાડ, નવાં નવાં વસ્ત્રો ધરાવવાં, જોરથી ઘંટનાદ સાંભળવો, હજારોની સંખ્યામાં દશનાથીની ઝાંખી થવી – આવું આવું બધું જાણે કે પ્રત્યક્ષ નિહાળી રહ્યો છું, એવું જ મને લાગતું. આવી પરિસ્થિતિ મહિનાઓ સુધી ચાલેલી. એકાદ બે વખત તે શ્યામલાલ બાવની મૂર્તિ જાણે મારી સામે હસતી હોય
