________________
૭૬
તા. ૨-૪-’૮૦
વહાલાં ઉન્નતહેદયા કાશીબહેન,
તમારા પત્રો સારી પેઠે વિગતવાર હોય છે. ભારતીય ગામડું વિશ્વકેન્દ્ર બને અને એ ગામડામાં શ્રમલક્ષી તથા ટ્રસ્ટીશિપમાં માનતા આજે ભલે સહકારી પ્રવૃત્તિના સહારા લઈ ને એ ટ્રસ્ટીશિપને સાર્થક બનાવતા હાય, પણુ તેાય એ રીતે વર્તતે જગતાત ખેડૂત એવાં વિશ્વફ્રેન્દ્રો ગામડાંમાં મુખ્યસ્થાને હાય. ભલે આ વાત આજની દુનિયાને અશકય લાગે, પણ ગાંધીજી એ જ ઇચ્છતા હતા. અને એમના પ્રત્યેાગાના અનુસંધાનમાં આપણે ભાલનળકાંઠાના વિશ્વવાત્સલ્ય ધ્યેયે અહિંસક (અથવા ધર્મમય) સમાજરચનાના પ્રયાગ લીધે છે. તેથી જ ઘણી વાર સીધાં ચઢાણે અદ્ભુત પ્રગતિ કરતા અથવા કાઈ વાર પડતા, આખડતા પશુ નિસર્ગકૃપાએ ગુરુકૃપાએ આગળ ને આગળ તે ધપતે જ જાય છે. તેથી ખાતરી રહે છે, કે એ થશે જ. મૂળે તે આખી દુનિયામાં અને દેશમાં જે સારું-નરસું હોય છે તેના પ્રત્યાધાતા આપણા પ્રયાગપ્રદેશ પર, પ્રયાગ પર અને કાર્યકરે પર પશુ પડે જ. કુદરત મૈયાની ધ્યા છે કે ભાલનળકાંઠા પ્રાયેાગિક સંઘ, જે ભાલનીકાંઠા પ્રયોગની ક્રાન્તિપ્રિય મુનિ તળેનું મુખ્ય સંસ્થાકીય માધ્યમ છે, તેણે પ્રગતિ કેટલી કરી એ વિશે ભલે મતમતાંતર હાય, મારી દૃષ્ટિએ તે આ સર્વાંગીણ પ્રયાગ હાઈ, તે રીતે જોતાં સતત એ પ્રગતિશીલ રહ્યો જ છે. હું જે વિશાળ દૃષ્ટિક્રાણુથી જોઉં છું અને એની પાછળ કુદરતી સંકેત માનું છું, તેમ સૌ ન પણ જુએ એ સમજી શકાય તેવું છે. તેથી તેમાં મતમતાંતર રહે તે સ્વાભાવિક છે. પણ એમાંથી આધારસ્તંભ ગણાતા કાર્યકર
૧૦૦
