________________
રત્નવિજયજી, સૌભાગ્યવિજયજી વગેરે. મારે એમને વિનંતિ કરીને પૂછવું છે કે “તમે દીક્ષા લીધી ત્યારે ઘરેથી રજા મળી'તી ને લીધી છે કે ભાગીને લીધી'તી ?” બે ત્રણ મુનિને બાદ કરતાં બધાએ ભાગીને જ લીધી હતી, બધા ભાગેડૂ હતા, એટલે બોલ્યા કે “ના, અમને રજા નહોતી, અમે પણ ભાગીને જ લીધી છે.”
હવે સાધુઓએ તો જેવું હતું તેવું કહી દીધું. એટલે મૂળચંદજી મહારાજે કીધું કે “જુઓ, આ બધાય આજે ઉત્તમ સાધુઓ છે. પાટ શોભાવે છે. ગચ્છ શોભાવે છે. શાસન શોભાવે છે. તમે બધા એમને પૂજ્ય ગણો છો. ગોચરી વહોરાવો છો. વંદન કરો છો. ચોમાસું લઈ જાઓ છો. બરાબર ને ? તમને સાધુ જોઈએ. પાછા પૂજય જોઈએ, જ્ઞાની જોઈએ, વક્તા જોઈએ. અને તમારે છોકરાઓને રજા નથી આપવી ! ઊલટાના છોકરા દીક્ષા લેવા માગતા હોય તો મારવા છે ! એટલે સંઘ જો નક્કી કરે કે કોઈને દીક્ષા ન આપવી, તો હું સંઘને ઉત્થાપીશ નહિ. પણ મારી સંઘને વિનંતિ છે કે તમે રજા આપતાં પહેલાં છોકરાની કસોટી કરો. એમની આકરી તાવણી કરો. પણ એમને મારો નહિ. ત્રાસ ન આપો. એ કસોટીમાં પસાર થાય તો તમને યોગ્ય લાગે તો રજા આપો. નહિતર સાધુ વધશે નહિ. ને તો આ સંવેગી પરંપરા જીવતી કેવી રીતે રહેશે?”
બધા મૌન ! નગરશેઠે કીધું, “બોલો, ભાઈઓ ! કાંઈ કહેવું હોય તો કહો !” પણ બધા જ ચૂપ ! આમ બધાની મૌન સંમતિ મળી.
એમણે દીક્ષા લીધી ત્યારે ૩૦ થી ૩૫ સાધુ જ હતા આપણે ત્યાં. અને મૂળચંદજી મહારાજ જે દિવસે કાળધર્મ પામ્યા તે દિવસે એમની પાસે ૯૬ સાધુ તો માત્ર પોતાના જ હતા. બીજા જુદા.
33
