________________
સૌભાગ્યવિજયજી મહારાજ ડહેલાના ઉપાશ્રયે હતા. તેમને વંદન કર્યા. તેઓ બહુ રાજી થયા કે “તમે શુદ્ધ સત્ય માર્ગની ખોજમાં આવ્યા છો, બહુ સારું કર્યું છે'.
* શત્રુંજયનો મહિમા ખૂબ સાંભળ્યો હતો. એટલે કહે કે બીજી બધી વાત પછી, પહેલાં શત્રુંજયને ભેટવો છે; બીજી દીક્ષા વગેરેની વાત પછી, પહેલાં જાત્રા કરવી છે. એ વખતે અમદાવાદથી સંઘ નીકળતો હતો, તેમાં જોડાઈ ગયા. આઠ દહાડે જ સંઘ અમદાવાદથી શત્રુંજય પહોંચ્યો. તે વખતે કાંઈ ડામરના રોડ નહોતા. આ બધા વિહારક્ષેત્રો નહોતાં. અડાબીડ રસ્તા, ગાડાકેડા. રોજ ચાલે તો ૮ દહાડે પાલીતાણા પહોંચી જાય. આજે તો આપણે પાલીતાણા ઘણું લાંબું કરી નાખ્યું છે. ૧૮ દહાડા થાય છે હેડતાં.
તો તેઓ ૮ દહાડે પાલીતાણા પહોંચ્યા, અને શત્રુંજયની ઝાંખી મળી, ત્યારે કલ્પના કરો કે એમની મનોદશા કેવી થઈ હશે ? અમે નાના હતા ત્યારે એક ગીત સાંભળેલું : “જેમ તરસ્યાને વગડામાં પાણી મળે, જેમ ડૂબતાને સામો કિનારો મળે, તું છો મુજને પણ તેમ, હવે છોડું ના એમ; પંથદર્શ મળ્યો છે મુજને તારલિયા...” જેને શત્રુંજય જિંદગીમાં પહેલી વખત જોવા મળે તેની હાલતનું વર્ણન છે. આ ગીતમાં ! ૧૮૬૩માં જન્મેલો માણસ ૧૯૦૯ પછી યાત્રા કરે ! કેટલાં વરસ? આ ૯ અને પેલાં ૩૭ = ૪૬. અને અત્યાર સુધી શત્રુંજયની યાત્રા એટલા માટે નહોતી કરી કે તેઓ “શત્રુંજયને માનવો એ મિથ્યાત્વ છે' એવું જ શીખ્યા હતા. સંજોગો ન હોય અને યાત્રા ન થાય એ આખી વાત જુદી છે. પણ અહીં તો શીખવાડ્યું છે કે શત્રુંજય જાય તો મિથ્યાત્વ લાગે, માટે નથી ગયા. તમે આત્મારામજીનું સ્તવન કદી સાંભળ્યું છે?
